Zapraszam do lektury całości recenzji na blogu Czepiam się książek

http://czepiamsieksiazek.pl/?p=930

Wyobraźcie sobie, że spacerujecie miastem, a z nieba spadają wam pod nogi opowiadania. Kartki opadają powoli, można złapać je w locie albo podnieść którąś z ziemi. Autor tomu Zwierzyna zorganizował taki happening – a przynajmniej zrobił to w wyobraźni. Otwierające zbiór opowiadanie jest – początkowo dość enigmatycznym – manifestem współczesnego artysty. Przez osadzenie twórcy w roli geniusza, mistrza, demaskatora, a nawet demiurga posiadającego moc kreacji oraz transformacji ludzkich umysłów, gustów i potrzeb, przywodzi na myśl romantyczne i młodopolskie manifesty poetyckie. Przy okazji autor tworzy swoje literackie alter ego, z którym niemal stapia się w jedność. To drugie ja jest kontestatorem o dość brutalnej, wywrotowej naturze i zbrodniczej wyobraźni. Ostatecznie obaj decydują się na bezkrwawą rewolucję artystyczną – wchodzą na dach i zrzucają z niego kartki maszynopisu… Kolejne teksty zbioru możemy traktować jako te unoszące się w powietrzu strony, zadrukowane historiami z którymi autor chce dotrzeć do czytelników.

A o czym Kaźmierczak pisze? O fałszywych, złych bogach równie złych ludziach. O fobiach, sennych koszmarach, snach które zlewają się z jawą i przenikają do rzeczywistości. Surrealizm życia odzwierciedla autor w swoim surrealistycznym pisarstwie. Czytelnik nie raz odniesie wrażenie, że doświadcza swoistego dejà vu, czytając w innym tekście po raz drugi te same zdania, czy też oglądając te same zdarzenia z innej perspektywy. Powtórzone słowa oddziałują ze zdwojoną siłą, a umieszczone w nowym kontekście nabierają innego znaczenia. Na przykład utwory Ślepa teoria ludzkości i Zabiorę cię do raju – niełatwo je zinterpretować. Po połączeniu, zdają się na siebie nakładać, wypełniać wzajemnie luki i nieostrości. Ale te wskazówki i odpowiedzi przynoszą jednocześnie kolejne niewiadome. W opowiadaniach tych zacierają się granice logiki, wyobraźni, snu. Może wszechświat to przenikające się wymiary? Może ludzie dzielą te same sny albo śnią nawzajem swoje wspomnienia?…

Powtarzające się w twórczości autora motywy to: odwieczne zło, poszukiwanie wiary, życie jako czyściec, życie po życiu, samobójstwo, seksualność w kontekście grzechu, parafilie, tabu kazirodztwa, kompleks Edypa, sobowtór, religijni szaleńcy – jurodiwi, ukrzyżowanie, eksperymenty naukowe, eugenika, sztuczna inteligencja, archetyp opętanego rządzą władzy, iście frankensteinowskiego naukowca, postapokalipsa, zagłada, śmierć.

Najwyraźniej twórca pozostaje też pod silny wrażeniem nazistowskich zbrodni. Osadzona w realiach futurystycznego miasta wizja ponownego holocaustu poraża dosłownością. Podziemia metropolii są współczesnym gettem, w którym wegetują Żydzi-robaki. Ludobójstwo ma u Kaźmierczaka różne oblicza, podobnie jak wojna. Wojny ludzi i zwierząt, ludzi i robotów, ludzi i ludzi… Trawiący wszystko ogień, człowiek i jego mordercze instynkty. Rzeź niewinnych. Ot, collateral damage. Nie przejmujmy się! Zabijanie to przecież świetna zabawa…

[...]

Zapraszam do lektury całości recenzji na blogu Czepiam się książek

http://czepiamsieksiazek.pl/?p=930

Wyobraźcie sobie, że spacerujecie miastem, a z nieba spadają wam pod nogi opowiadania. Kartki opadają powoli, można złapać je w locie albo podnieść którąś z ziemi. Autor tomu Zwierzyna zorganizował taki happening – a przynajmniej zrobił to w wyobraźni. Otwierające zbiór...