Po książkę "Słowiańscy Królowie Lechii" sięgnąłem przypadkowo, kupując ją pod wpływem impulsu wywołanym chwilowym zaciekawieniem tematem.

Na co dzień tematy tzw. "turbosłowiańskie" mnie nie interesują i obcowanie z tą książką było dla mnie z początku trudne. Na przystosowanie się do obcej tematyki i nieużywanych przeze mnie od kilku lat nazw historycznych potrzebowałem chwili. W odbiorze nie pomagały napotykane w treści pytania retoryczne autora, typu: "Dlaczego tak jest?!", które były dosyć ryzykownym zabiegiem ze strony pana Bieszka. Zazwyczaj, napotkawszy takie wtręty, ogłaszam to, co trzymam w rękach elukubracją oszołoma, jednak cierpliwie brnąłem dalej. Nie było lepiej.

Głównym źródłem wiedzy, na jakim została oparta ta książka okazał się być YouTube, sporo niepopularnych, starych map i wątpliwego pochodzenia Kronika Prokosza. O ile Lelewel, któremu zawdzięczamy ogłoszenie Kroniki Prokosza falsyfikatem, rzeczywiście wolał realizować interesy loży masońskiej, niż narodowe, o tyle fałszerstwo tego pisma przez Dyamentowskiego jest niemal pewne.

Przebrnąwszy przez kilka rozdziałów dowiedziałem się, ze starożytni Lechici, którzy w rzeczywistości składali się z kilku, kilkunastu plemion i sami nosili przynajmniej kilka nazw, powstrzymali najazd Aleksandra Macedońskiego, miażdżyli dwukrotnie armię Persji a na deser masakrowali legiony Rzymskie (a największą słabością tej formacji był szyk i dyscyplina, która pozwoliła na wielowiekową supremację na kontynencie). Ponadto, Lechici kolonizowali tereny dzisiejszej Francji, Hiszpanii, czy Afryki Północnej. Brzmi to jak mokry sen panslawisty.

O powyższe i sporo innych rzeczy mam wiele pytań do autora, bo odniosłem wrażenie, że kilka niewygodnych ciągów przyczynowo-skutkowych zostało przezeń pominiętych. Dla przykładu, pojawienie się znikąd Rusinów na ziemiach rdzennie Lechickich w X w. n.e.

Oprócz wątpliwości, które budzi sama treść, na słowa krytyki zasługuje także praca redaktorów. W tekście są błędy interpunkcyjne i składniowe.

Podsumowując, jest to książka, która może raczej posłużyć jako ciekawostka. Autorowi życzę jednak powodzenia w walce o forsowanie swojej prawdy, wszak historię piszą zwycięzcy.

Po książkę "Słowiańscy Królowie Lechii" sięgnąłem przypadkowo, kupując ją pod wpływem impulsu wywołanym chwilowym zaciekawieniem tematem.

Na co dzień tematy tzw. "turbosłowiańskie" mnie nie interesują i obcowanie z tą książką było dla mnie z początku trudne. Na przystosowanie się do obcej tematyki i nieużywanych przeze mnie od kilku lat nazw historycznych potrzebowałem...