Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zbiór ciekawych felietonów autora zebranych z okresu kilku ostatnich lat. Całość to moim zdaniem bardzo trafny i ciekawy komentarz polityczny na wiele wydarzeń, które miały już miejsce, ale mają swoje konsekwencje obecnie. To także komentarz geopolityczny oraz kilka pomysłów (moim zdaniem kiepskich) na Polskę. Czuć konserwatywny sznyt, ale nie jest to jakieś patriotyczne nawoływanie. Gdyby nie wyraźna antyliberalna fiksacja autora, to odważyłbym się stwierdzić, że to całkiem zbiór całkiem obiektywnych publikacji.

Zbiór ciekawych felietonów autora zebranych z okresu kilku ostatnich lat. Całość to moim zdaniem bardzo trafny i ciekawy komentarz polityczny na wiele wydarzeń, które miały już miejsce, ale mają swoje konsekwencje obecnie. To także komentarz geopolityczny oraz kilka pomysłów (moim zdaniem kiepskich) na Polskę. Czuć konserwatywny sznyt, ale nie jest to jakieś patriotyczne...

Ta pozycja to doprawdy fenomen. Czyta się to świetnie i można dowiedzieć się z niej wielu ciekawych rzeczy.

Mam jednak nadzieję, że ludzie zaczną obcować z historią od bardziej ortodoksyjnych podręczników do historii, a pozycję p. Bieszka potraktują jako polemikę z głównym nurtem. Polemikę, zresztą, nie za wysokich lotów. Abstrahując nawet, że lwia część źródeł z tej pozycji, to podobnie, jak w "Starożytnych Królach Lechii" Youtube i sfałszowane pozycje (np. Prokosz, do którego dołączył tym razem Kagnimir, tego samego autora), to sama forma wręcz wskazuje, aby nie traktować tej książki poważnie.

Pytania retoryczne, domniemania (np. książę Zbigniew był synem papieża, bo wyglądał "nie Ariańsko-Lechicko"), dopisywanie historii do luk w źródłach, a do tego powtarzanie pewnych fragmentów co kilka, kilkadziesiąt stron. Wisienką na torcie jest nadawanie własnych tytułów władcom. Na przykład Mieszko I nazywa się u Bieszka Mieczysław II Strateg, albo Kazimierz I Odnowiciel, nazywa się Kazimierz I Karol. I, tak, dobrze zauważyliście, że w książce zdarza się też alternatywna numeracja władców. Panie Januszu, trochę pokory.

Interesujące są też rady, jakich udziela p. Janusz. Wśród nich, np. konieczność utworzenia obchodów zwycięstwa na Psim Polu. Z tego też powodu, Wrocławianie muszą postawić pomnik Bolesławowi Krzywoustemu. To zapewne jakieś metody odzyskiwania przez Polskę godności.

Charakteru "Chrześcijańskim królom Lechii" dodają wszechobecne peany i okrzyki "sławy" ku czci bohaterów, pozycjonowanie Polski jako średniowiecznej potęgi i syndrom oblężonej twierdzy, czyli Polski, tfu, Lechii, na którą wszyscy dookoła tylko dybali. I tak, najbardziej rozpowszechnionym sportem było trucie naszych władców, przeżyliśmy w tamtym okresie 2 rozbiory, kilka krucjat, a kraj i monarchowie w ciągu 350 lat 20 razy byli ofiarami interdyktów i klątw kościelnych. Na domiar złego, p. Janusz wskazuje, że niezaprzyjaźniony naród Niemiecki podrzucał nam kilka koni trojańskich w postaci swoich księżniczek, które wychodziły za polskich władców i niszczyły państwo od środka.

Jednym słowem, polecam i czekam na więcej.

Ta pozycja to doprawdy fenomen. Czyta się to świetnie i można dowiedzieć się z niej wielu ciekawych rzeczy.

Mam jednak nadzieję, że ludzie zaczną obcować z historią od bardziej ortodoksyjnych podręczników do historii, a pozycję p. Bieszka potraktują jako polemikę z głównym nurtem. Polemikę, zresztą, nie za wysokich lotów. Abstrahując nawet, że lwia część źródeł z tej...

Do książki podszedłem z umiarkowanym entuzjazmem, gdyż kanał HBC na YouTube oglądam sporadycznie i bez większych zachwytów. Ot, lubię go sobie posłuchać w tle podczas wykonywania innych czynności.

Książka jest lepsza od filmów. Być może dlatego, że irytuje mnie do pewnego stopnia aparycja i sposób mówienia p. Drewniaka.

Książkę przeczytałem na 3 posiedzenia. Jest niedługa, nie zanudza, a czyta się dobrze. P. Drewniak zastosował w niej knajacki język, do którego przyzwyczaił nas w swoich filmach. To, obok znikomej ilości dat, cecha mająca wyróżnić tę pozycję od innych na rynku i to się udaje. W efekcie po lekturze "Historii bez Cenzury" pozostaną skojarzenia i znajomość ciekawostek, niż faktyczna wiedza historyczna. Nie jest to minus. Nikt raczej nie traktuje tej pozycji jako podręcznika do historii. HBC to raczej pozycja rozrywkowa.

Osobliwą cechą tej książki na tle innych pozycji historycznych jest też podejście samego autora. O ile emocjonalne wstawki mogą niektórych zniechęcić, to warto zauważyć, że są to często pochwały lub krytyka konkretnych osób (bo o konkretnych osobach jest ta książka). Przeciętny podręcznik od historii wzbudza tyle emocji, co wędkowanie, ale co ważniejsze, opisuje wydarzenia w myśl bardzo popularnego w naszym życiu publicznym, kultu porażek. Na przykład, więcej mówi się o zakończonym tragicznie Powstaniu Warszawskim, niźli o spektakularnie wygranej (i dużo ważniejszej w historii Europy) Bitwie Warszawskiej z 1920r. Takich przykładów można mnożyć.

Podsumowując, podtytułem do "Historia bez Cenzury" mógłby być dopisek - "dla opornych i niechętnych", bo po taką pozycję z zainteresowaniem powinny podejść także osoby nielubujące się w historii.

Polecam każdemu, poza tymi, którzy zrażą się pojawiającymi się "kurwami" i "pierdoleniem" w tekście.

Do książki podszedłem z umiarkowanym entuzjazmem, gdyż kanał HBC na YouTube oglądam sporadycznie i bez większych zachwytów. Ot, lubię go sobie posłuchać w tle podczas wykonywania innych czynności.

Książka jest lepsza od filmów. Być może dlatego, że irytuje mnie do pewnego stopnia aparycja i sposób mówienia p. Drewniaka.

Książkę przeczytałem na 3 posiedzenia. Jest...