John Donne - czołowy poeta wczesnego angielskiego baroku napisał kiedyś, że „żaden człowiek nie jest samotną wyspą; każdy człowiek stanowi ułamek kontynentu, część lądu”. Éric-Emmanuel Schmitt w swojej pierwszej, nieopublikowanej jak dotąd w Polsce książce, jakby na przekór postawionej tezie, stawia pytanie: „czy można żyć tylko dla siebie, zapominając o innych”*? Więź z innymi, asymilacja ze społeczeństwem, a może egoizm?

Odpowiedź na to pytanie w „Sekcie egoistów” próbował znaleźć Gérard.

Tytułowa Sekta egoistów to dość specyficzna organizacja, na której trop wpada Gérard, wertując bardzo starą książkę. Bohater książki Schmitta to niepoprawny poszukiwacz niezwykłych zagadek. W informacjach na temat tej szczególnej grupy ludzi, doszukuje się filozoficznego przełomu i ponadczasowego odkrycia. To sprawia, że Gérard całkowicie zatraca się w poszukiwaniach, a jego rodzące się zaciekawienie z czasem przeradza się szkodliwą obsesję. Temat, którym się zajmuje, z czasem zaczyna dotykać jego samego.

Gérard ignoruje wszystko i wszystkich. Staje się częścią sekty egoistów.

Na pierwszy rzut oka widać, że „Sekta egoistów” to książka stworzona z umiłowania filozofii, historii, ale i na potrzeby upublicznienia rozważań na temat Boga. Schmitt w swojej książce głośno mówi o teorii egoizmu filozoficznego, która w skrócie oznacza: „Ja sam jestem stwórcą świata”. Autor zanim nawrócił się na chrześcijaństwo, przez wiele lat koncentrował swoje myśli na agnostycyzmie. Schmitt zachowuje się w swojej pierwszej powieści jak owca, która zbłądziła. Próbuje znaleźć swoją własną ścieżkę wiary, negując przy tym obecność siły wyższej. Z tego tytułu „Sekta egoistów” oprócz tego, że jest książką dość trudną w odbiorze, jest także lekturą bardzo osobistą.

Ma to swoje dobre i złe strony. Wielu z nas pokochało prozę Schmitta za jej ponadczasowość i filozoficzny kształt, który w bardzo prosty sposób można przełożyć na mało skomplikowaną codzienność. Ta książka jest zupełnie inna. Debiut Schmitta daleki jest od filozofii codziennego szczęścia, cierpienia, czy miłości. Pełen jest za to poważnych pytań, na które nie wiadomo, czy ktokolwiek znajdzie odpowiedź.

www.NiebieskaObwoluta.blogspot.com

John Donne - czołowy poeta wczesnego angielskiego baroku napisał kiedyś, że „żaden człowiek nie jest samotną wyspą; każdy człowiek stanowi ułamek kontynentu, część lądu”. Éric-Emmanuel Schmitt w swojej pierwszej, nieopublikowanej jak dotąd w Polsce książce, jakby na przekór postawionej tezie, stawia pytanie: „czy można żyć tylko dla siebie, zapominając o innych”*? Więź z...