Przyznam, że na początku uważałam to za głupie. Myślałam, ze to „kolejna książka, w której się co rysuje, maluje zamiast czytać”. Ta myśl zrodziła, się we mnie po tym jak wszyscy szaleli na punkcie „Zniszcz ten dziennik”, który moim zdaniem jest dla mola książkowego czymś krzywdzącym w samym swych istnieniu i „celu”. Ale kiedy coraz więcej osób miało „Tajemny ogród” i sama zasmakowałam kolorowania tej książki, zwyczajnie oszalałam. Kiedy byłam młodsza, uwielbiałam kolorowanki, kredki i to wszystko. Zawsze kolorowałam tak by nie wyjść za linie, musiałam mieć zestaw 10 opakowań długopisów. Kupiłam „Zaczarowany las”, złapałam za kredki i czułam się szczęśliwa. To niezwykle relaksuje i zajmuje, czas przy tym mija niezauważenie. W dodatku byłam wesoła, gdy inni prawili mi komplementy, jak ładnie mi to wychodzi. Mimo, że to tylko kolorowanie czuję lekki przypływ kreowania czegoś, bo przecież jakoś to pokolorować trzeba, a każdy ma na to inny pomysł. Na pewno wspaniałe na prezent, dla tych, którzy nigdy nie wyrośli z kredek. Po zabraniu się za jeden obrazek, wiedziałam że muszę mieć pozostałe książki tej autorki. Jedyne co mogłabym się tak bardo mocno przyczepić to trochę zbyt cienki papier, przez co długopisy żelowe przebijają, a np. kredki akwarelowe mogą rozkmiękczyć kartki. W każdym razie, świetna zabawa i relaks.

Przyznam, że na początku uważałam to za głupie. Myślałam, ze to „kolejna książka, w której się co rysuje, maluje zamiast czytać”. Ta myśl zrodziła, się we mnie po tym jak wszyscy szaleli na punkcie „Zniszcz ten dziennik”, który moim zdaniem jest dla mola książkowego czymś krzywdzącym w samym swych istnieniu i „celu”. Ale kiedy coraz więcej osób miało „Tajemny ogród” i sama...