Jeśli nie macie czasu albo ochoty na czytanie moich wynurzeń, to powiem wam tylko tyle: nie znalazłam w Fangirl wad. To perfekcyjna powieść dla nastolatków, zarówno tych starszych, jak i młodszych. A i pewnie wielu dorosłych będzie się świetnie bawiło w trakcie czytania. Ja większość czasu z tą książką spędziłam szczerząc się niczym Kot z Cheshire.

Teoretycznie można Fangirl zaliczyć do nurtu New Adult, bo mamy bohaterów od lat osiemnastu wzwyż, opuszczenie rodzinnego domu, szkołę, związki, tyle że… Fangirl jest tym, czym New Adult zazwyczaj nie jest. Nie ma tutaj scen erotycznych, nie ma złych chłopców, którzy mówią do swojej dziewczyny ,,maleńka”, nie ma wulgaryzmów, nie ma gorącego romansu, który kręci się wyłącznie wokół łóżka, nie ma sztucznie rozdmuchanych kłótni, nie ma płytkich jak kałuża bohaterów, którzy często w powieści tego typu są identyczni i nie ma ubogiej w wątki historii. Krótko mówiąc: Fangirl to anty-New Adult i powiew świeżości w książkach dla nastolatków.

Zastanawiałam się, do czego mogę przyrównać pióro Rainbow Rowell, by dać wam choć namiastkę tego, jak pisze. Po głębszym zastanowieniu doszłam do wniosku, że ma ona elementy wspólne z Johnem Greenem. Nietuzinkowi i oryginalni bohaterowie, inteligentny humor, nastoletnie lata zmagające się z dorosłymi problemami, budujące w ten sposób wielowątkową historię… Jednak o ile Green czasem zatraca się w oryginalności swoich postaci, tworząc osoby tak niepowtarzalne, że wręcz niemożliwością jest spotkanie ich w normalnym życiu, o tyle nietuzinkowość u Rowell pozwala na identyfikowanie się z bohaterami i stwierdzenie ,,o, to ja!” albo ,,to osoba, którą znam!”.

Uwielbiam absolutnie każdą postać, którą stworzyła Rowell. Lubię ich dobre strony, akceptuję ich wady i małe dziwactwa, co więcej, mam ochotę przedrzeć się przez karty powieści i przybić im piątkę. Główna bohaterka, Cath jest… nietypowa. Miewa ataki paniki, jest nieśmiała i gdyby mogła, to od razu zamieszkałaby w fikcyjnym świecie magów, na punkcie którego ma ,,lekką” obsesję. Jednocześnie jest sympatyczna, rozważna i ma przebogatą wyobraźnię. Każdy, kto uwielbiał bądź nadal uwielbia Harry’ego Pottera, będzie z powodzeniem mógł się z nią utożsamić. Wspólny język z nią znajdą również osoby, które mają zadatki na introwertyków i/lub kochają książki. Według mnie to perfekcyjna książkowa przyjaciółka. Wycofanie Cath może i nie zjednuje jej mnóstwa przyjaciół, ale za to nie może narzekać na nudę z rodziną i znajomymi, których posiada. Bliźniacza siostra Wren, która jakby odurzyła się wolnością, nieco zagubiony w nowym etapie życia tata, rozstawiająca wszystkich po kątach współlokatorka Reagan, pisarski partner Nick i Levi… Levi sympatyczny, Levi-jestem-miły-dla-wszystkich, Levi – jedna z niewielu osób, którą Cath jest skłonna wciągnąć do swojego świata. Relacja Cath i Leviego jest urocza. Tak, to słowo idealnie oddaje to, co się pomiędzy nimi dzieje. Przyjaźń i nieśmiała fascynacja idą ręka w rękę z akceptacją i otwieraniem się na drugiego człowieka. Dawno nie obserwowałam poprzez powieść tak spokojnego i słodkiego związku.

Nie zapomnijmy też o historiach, które Fangirl celebruje. Tych zmyślonych i tych prawdziwych. Twórczość Cath stanowi nieodłączny element powieści, nawiązując do wydarzeń w jej życiu oraz, przede wszystkim, do jej ukochanej serii o Simonie Snow. A Simon, o tym musicie wiedzieć, jest dla świata Cath tym, czym dla nas jest Harry Potter. Wydaje mi się, że to sporo wyjaśnia. W Fangirl pojawia się wiele spostrzeżeń na temat pisania w ogóle, jak i konkretnych przemyśleń dotyczących fanfiction, co jest aktualną tematyką, biorąc pod uwagę rosnącą popularność historii, które powstały na bazie fikcji fanowskiej.

Bohaterka obserwuje świat poprzez opowieści w swojej głowie. Dystans, powiedzmy sobie szczerze, jest jej potrzebny, głównie ze względu na trudną sytuację rodzinną. Rowell rozpoczyna powieść dość niewinnie – ot, nieśmiała fanka serii o czarodzieju musi wyjść ze swojej skorupy i wkroczyć do świata studentów. Jednak im bardziej poznajemy Cath, tym więcej głębi nabiera historia. Jak na powieść w domyśle kierowaną do nastolatków, Fangirl dobrze radzi sobie z trudnymi tematami – rozstanie, depresja (czy szerzej – problemy o podłożu psychicznym), samotne rodzicielstwo, szybkie dorastanie – i na dodatek sprawnie łączy je z elementami lżejszymi. Wiadomo, nie jest to powieść wybitna, zmieniająca światopogląd, ale ja bez chwili wahania zaliczę ją do grupy ulubionych historii. To wzorowa książka dla nastolatków i przez taki pryzmat ją oceniam.

Fangirl skradła moje serce i przypomniała mi o tych dniach, gdy niecierpliwie czekałam na premierę kolejnego tomu o nastoletnim czarodzieju. Cath po cichu marzyła o tym, by trafić do magicznego świata; przekonajcie się sami, co się stało, gdy magia zrodzona z fikcji i wyobraźni trafiła do niej… Jeśli kiedykolwiek byliście fankami bądź fanami fikcyjnego świata, który pochłaniał was i ubarwiał nie zawsze łatwą rzeczywistość – ta książka jest dla was

Wiecie, jaka była moja pierwsza myśl po skończeniu Fangirl i odłożeniu jej na półkę? By ponownie po nią sięgnąć i zacząć czytać od nowa.

I niech to będzie dla was najlepsza rekomendacja.

http://room6277.blogspot.ie/2014/07/fangirl-rainbow-rowell.html

Jeśli nie macie czasu albo ochoty na czytanie moich wynurzeń, to powiem wam tylko tyle: nie znalazłam w Fangirl wad. To perfekcyjna powieść dla nastolatków, zarówno tych starszych, jak i młodszych. A i pewnie wielu dorosłych będzie się świetnie bawiło w trakcie czytania. Ja większość czasu z tą książką spędziłam szczerząc się niczym Kot z Cheshire.

Teoretycznie można...