Zanim zabrałam się za jej pierwszą książkę, o pani Tokarczuk słyszałam już bardzo dużo. Może to właśnie spowodowało, że po jej powieści spodziewałam się czegoś naprawdę niezwykłego... i niestety nie dostałam tego.
Lektura "Prawieku..." nie była przyjemnym wyzwaniem. Szczególnie pierwsze dwieście stron. Rozumiem pozytywne reakcje pozostałych czytelników i nie mam zamiaru z nimi dyskutować -przecież w sztuce chodzi właśnie oto, by postrzegać ją na różne sposoby i je ze sobą konfrontować. Mi powieść pani Tokarczuk przypomniała o pytaniu pewnego starszego pana, które miałam okazję słyszeć. Przed amputacją nogi zapytał księdza czy w niebie oddadzą mu tę nogę czy nie. To proste zagadnienie, wydaje się być fascynujące i właśnie je przypomina mi "Prawiek...". Tyle że ubrana w prostotę filozofia rozsmarowana na 300 stron przestaje tracić sens, staje się rozwleczona, przeinterpretowana... Świat Prawieku nie jest dla mnie. Przerasta mnie jego tendencyjność, schematyczność i przewidywalność -czuję, że są to zabiegi, które autorka wykorzystuje celowo, ale moim osobistym pragnieniem jest odnajdywać w literaturze coś zupełnie innego. Nie odpowiada mi kreacja kobiecości i jej świata, niski poziom psychologizacji postaci oraz filozofowanie, które przywodzi mi na myśl późnego Coelho.
Nie znaczy to jednak, że uważam tę powieść za kompletnie pozbawioną zalet. Podoba mi się mitologizacja świata ,odwoływanie się do znajomości mitów, przewijające się wpływy filozofii platońskiej i chrześcijańskiej, stylizacja biblijna niektórych fragmentów oraz, szczególnie, rozdziały, w których dziedzic Popielski zajmuje się swoją grą.
Muszę również dodać, że moim zdaniem powieść jest nierówna. Ostatnie sto stron jest nieporównywalnie lepsze od reszty. Wreszcie coś zaczyna się dziać, a zdarzenia zaczynają łączyć się ze sobą. Powiedziałabym, że historia zaczyna nabierać sensu, ale nie wiem czy nie zostanę posądzona o niezrozumienie pozostałej części.

Nie wiem, czy kiedyś jeszcze sięgnę po jakąś książkę pani Tokarczuk, ale uważam, że każdy powinien znać choć jedną jej powieść, by wiedzieć o kim dyskutuje. "Prawieku..." nie będę polecać ani odradzać nikomu, pragnę jedynie wyrzucić z siebie swoje osobiste refleksje.

Zanim zabrałam się za jej pierwszą książkę, o pani Tokarczuk słyszałam już bardzo dużo. Może to właśnie spowodowało, że po jej powieści spodziewałam się czegoś naprawdę niezwykłego... i niestety nie dostałam tego.
Lektura "Prawieku..." nie była przyjemnym wyzwaniem. Szczególnie pierwsze dwieście stron. Rozumiem pozytywne reakcje pozostałych czytelników i nie mam zamiaru z...