Miłosz Bukwalt od dłuższego już czasu zajmuje się wizerunkami biologicznych ojców w twórczości literackiej ich utalentowanych synów. W tej pracy dokonuje wnikliwej analizy artystycznych kreacji postaci ojców dwóch wybitnych twórców pochodzenia żydowskiego – polskiego pisarza Brunona Schulza i serbskiego prozaika Danila Kiša. Fascynuje go zbieżność tych kreacji, choć jednocześnie mocno podkreśla brak w twórczości Kiša bezpośrednich zapożyczeń z prozy starszego twórcy. Analizując stworzone portrety psychofizyczne ojców-patriarchów w przełomowych punktach ich życia, zwraca uwagę i na wspólne obu twórcom groteskowe niekiedy przekształcenia patriarchalnych relacji rodzinnych, i na silne tendencje do uwznioślania osiowych postaci badanych utworów (tendencje zgodne zresztą z dominującą pozycją ojca w judaizmie i dlatego zauważalne także w twórczości innych pisarzy pochodzenia żydowskiego: Franza Kafki, Józefa Rotha, Oty Pavla czy Juliana Kornhausera). Rekapitulując podkreśla więc wspólną obu twórcom „przynależność geograficzną, kulturową i etniczną” (tu zainteresowanie mitem państwa habsburskiego, owej Austriae felicis),a jednocześnie silną oniryczność ich artystycznych kreacji oraz tendencję do obfitego czerpania z tradycji nie tylko judeochrześcijańskiej, ale także hellenistycznej czy nawet sumeryjskiej. Podstawową różnicę między dziełami obu twórców dostrzega Bukwalt w tym, że o ile dla Schulza żydostwo nie jest determinantą losu bohatera, o tyle dla Kiša, mającego za sobą doświadczenie Holocaustu – wprost przeciwnie. Między innymi dlatego ojciec u Schulza jest zachowawczym zwolennikiem status quo, natomiast w prozie serbskiego pisarza – aktywnie opowiada się za asymilacją. Książka powinna zainteresować nie tylko ambitnych studentów i polonistów, ale w ogóle wszystkich amatorów literatury najwyższego lotu o skłonnościach do refleksji nad otaczającym światem, a przede wszystkim nauczycieli przedmiotów humanistycznych.