Drugi tom Szklanych mieczy zabiera nas do ogromnego miasta Karelane, gdzie biedota żyje w cieniu bogactwa i przepychu władców. W dobitny sposób ukazuje to rozłam jaki istnieje na każdym świecie od początków powstania na nim cywilizacji. Jednak pośród murów kryje się chłopiec, imieniem Ilango, nie zdający sobie sprawy z mroku jaki spowija przeszłość jego rodziny. Do tegoż miasta trafia też Yama wraz z Miklosem, kierowani wspólnym celem, ale każde z nich ma inne plany co do jego realizacji. Tak oto rozpoczyna się mroczna historia, wspaniałego, kamiennego Miasta wypełnionego zgnilizną oraz otoczonego ludzkimi larwami.

Na samym początku poznajemy robotnika imieniem Kuruku, pracującego jak inni wieśniacy, przy budowie zapory. W wyniku dziwnych zjawisk pogodowych, miastu grozi zalanie, dlatego jego władca zarządził budowę tamy. Jednocześnie ściągające z całego kraju potoki ludzi, spotkały się ze wzgardą bogatych panów i zmuszone zostały do zamieszkania w okalających Karelane slumsach. Następnie aby przeżyć musieli zatrudnić się do prac na zaporze, której ochroną zajmuje się Generał Orland i jego ludzie. Tymczasem jego niesforny syn Ilango, wymyka się nocami z swych apartamentów aby nieskrępowanie biegać po mieście. Wpada przez to w kłopoty, z których zawsze cudem uchodzi cało. Jednocześnie Yama oraz Miklos starają się dostać w pobliże generała, co utrudnia im skutecznie napięta sytuacja panująca w Karelane. Tej nie poprawiają ciągłe kataklizmy, pchające uciskaną ludność w jednym kierunku - buntu.

Tak jak poprzednio i tutaj dostajemy klasyczną opowieść, jednak zupełnie inaczej oszlifowaną. Mamy tu trzy główne wątki, które przeplatając się wzajemnie, tworzą wspólny obraz dla całego konfliktu pomiędzy Orlandem a jego przeciwnikami. Niesforny syn, który widząc okrucieństwo ojca i łzy matki, stara się za wszelka cenę przeciwstawić tyranowi, przerażony robotnik, rozdarty pomiędzy życiem pod butem a próbą wyzwolenia się oraz Yama szukająca zemsty na mordercy swej rodziny i Miklos pragnący tak jak Orland posiąść wszystkie szklane miecze. Każde z tej czwórki ma inne powody dla których chce obalenia generała, jednocześnie różni ich wszystko. Właśnie to sprawia, że akcja w tym albumie gna jak szalona, jednak czytelnik ani razu nie gubi wątku. Dzięki temu komiks czyta się jednym tchem, a ostatnia strona powoduje olbrzymie zaskoczenie i otwiera zupełnie nowe możliwości dla dalszej opowieści.

Tytułowy Ilango jest bardzo podobny do Yamy z pierwszego albumu. Mimo, że dużo od niej młodszy, jest pyskaty, odważny i pełen młodzieńczego zapału, jednak brakuje mu doświadczenia oraz wiedzy o życiu poza bezpiecznymi murami miasta. Nie sprawia to jednak aby chłopak choć przez chwilę nie próbował poznawać mrocznych zakamarków Karelane, co przyprawia jego matkę o łzy, a strażników z osobistej gwardii generała o atak serca. Sam Orland jednak odnosi się do Ilango ze wzgardą i mimo, że uznaje go za swego syna, to często wyśmiewa jego nieudolność.

Od strony graficznej mamy tym razem jakby lekką zmianę. Miejsce baśniowego lasu, pełnego Azjatyckich motywów, zastąpiła kamienna konstrukcja przypominająca miasta oraz świątynie Majów czy Azteków. Wszelkie stroje, biżuteria oraz konstrukcje przywodzą na myśl cywilizacje prekolumbijskie, zamieszkujące Amerykę Środkową i północne tereny Ameryki Południowej. Nadal jednak widać akcenty Azjatyckie co świetnie komponuje się z całością. Zuccheri pokazała tym samym brud wielkiego miasta, które stara się go ukryć pod przepychem barw i bogactwa. Jednak w obliczu natury i tak wszystko staje się tylko stertą kamieni.

Corgiat udowodnił po raz drugi, że potrafi napisać coś nowego, bazując na czymś powszechnie znanym. Illango to świetna kontynuacja pierwszej części, nadająca serii nowego wizerunku. Zakończenie naprawdę rozpala wyobraźnię i możemy się teraz tylko domyślać jak dalej potoczą się losy wszystkich bohaterów. Z pewnością Szklane miecze zasługują na szerszą uwagę, szczególnie pośród miłośników klasycznej fantastyki. Warto sięgnąć po ten tytuł, szczególnie że nie jest zbyt długi, a mimo to bardzo absorbuje czytelnika.

Drugi tom Szklanych mieczy zabiera nas do ogromnego miasta Karelane, gdzie biedota żyje w cieniu bogactwa i przepychu władców. W dobitny sposób ukazuje to rozłam jaki istnieje na każdym świecie od początków powstania na nim cywilizacji. Jednak pośród murów kryje się chłopiec, imieniem Ilango, nie zdający sobie sprawy z mroku jaki spowija przeszłość jego rodziny. Do tegoż...

Akcja pierwszego tomu serii kończy się, gdy główna bohaterka, wraz z towarzyszami podróży, wkracza do miasta Karelane. Omawiany album otwiera sekwencja scen, w której poznajemy kilka nowych postaci. Należą one do grupy alochtonów, którzy mieszkają w prowizorycznych chatach na zalewowych terenach za murami fortecy. Prawowici mieszkańcy grodu opatrzyli ich epitetem: „larwy”, bo są biedni i brudni. A także wykorzystywani, aby przeżyć muszą pracować w nieludzkich warunkach przy stawianiu wielkiej zapory. Nadzorcami na budowie są najemnicy Orlanda.

Yama oraz jej nauczyciel Niklos nie mogli zatrzymać się na noc w mieście, dlatego trafiają do ubogiej chaty Ogerias i jej syna. Następnego dnia wyruszają na poszukiwanie Orlanda. W tym miejscu akcja znacznie przyspiesza, wyraźnie nabiera rumieńców. Zresztą w całym tomie sporo się dzieje, nie tylko dlatego, że wprowadzone zostały nowe postacie. Fabuła całości rozgrywa się na przestrzeni kilku dni, co dodatnio wpływa na spójność i atrakcyjność opowieści. Komiks czyta się z dużo większym zainteresowaniem, coś się w końcu dzieje. Narracja prowadzona jest na dwóch płaszczyznach, które z biegiem opowieści zbliżają się do siebie, aż w końcu przenikają. Tytułowy Ilango to odważny chłopiec, którego losy ostatecznie splatają się z właścicielką Szklanego Miecza.

Poprzednio chwaliłem ilustracje Laury Zuccheri. I tym razem także muszę napisać same pozytywne rzeczy. No, może poza tym nieszczęsnym Niklosem, na którego nie mogę patrzeć, bo tak mocno przypomina Mela Gibsona. Ale abstrahując od tej postaci, to wielkie wrażenie robi graficzne przedstawienie miasta Karelane, stroje mieszkańców i najemników Orlanda, które przywodzą na myśl odzienie prekolumbijskich Indian. Precyzja architektonicznych szczegółów jest wręcz benedyktyńska. Kolory, których użyto, są miłe dla oka.

Wiele złego można powiedzieć o budowie scenariusza pierwszego tomu, ale w omawianym skrypt został dobrze zbudowany. Efektowny cliffhanger na zakończenie tomu, który sugeruje, że w kolejnej części akcja się ewidentnie skomplikuje. Może i nie jest to komiks porywający, ale z pewnością jest to satysfakcjonująca rozrywka, całość czyta się z niesłabnącym zainteresowaniem. Dobrze się stało, że nie porzuciłem tej serii, ostatecznie jestem zadowolony. Dlatego wszystkim tym, którzy po lekturze jedynki mieli podobne do moich wątpliwości, proponuję zapoznać się z „Ilango”.

- - -
cały tekst do przeczytania tu:
https://dybuk.wordpress.com/2015/12/17/szklane-miecze-2-ilango/

Akcja pierwszego tomu serii kończy się, gdy główna bohaterka, wraz z towarzyszami podróży, wkracza do miasta Karelane. Omawiany album otwiera sekwencja scen, w której poznajemy kilka nowych postaci. Należą one do grupy alochtonów, którzy mieszkają w prowizorycznych chatach na zalewowych terenach za murami fortecy. Prawowici mieszkańcy grodu opatrzyli ich epitetem: „larwy”,...

Dalszy ciąg historii fantasy. Główna bohaterka razem ze swoim opiekunem trafia do wielkiego miasta, gdzie rządzi Orlando, główny antagonista. Struktura społeczna miasta jest bardzo typowa jak na tego typu historie czyli bogaci wyzyskują biednych, ale bardzo przyjemnie czytało mi się w jaki sposób protagoniści dzięki własnej zaradności radzą sobie w gorszych dzielnicach miasta. Jednakże zaskakująco mało się działo jak na tak krótką mini serię – środkowy tom, a akcja strasznie się wlecze - oby ostatni tom ruszył z kopyta. Miałem nadzieję, że Orlando zostanie przedstawiony trochę w innym świetle, ale niestety jest to typowy czarny charakter, który nawet w życiu prywatnym jest potworem. Trochę irytowała mnie nowa dziecięca postać z którą nic specjalnie ciekawego nie zrobiono w komiksie – szkoda, że nie doszło do bardziej świadomej konfrontacji z główną bohaterką. Obawiam się przez to, że końcowy tom może za bardzo przypominać brazylijską telenowelę. Na plus podobnie jak ostatnio oryginalne pomysły na faunę świata przedstawionego. Podobała mi się także architektura miasta oraz panująca tam moda – przywodzą na myśl Azteków. Pomijając warstwę graficzną, raczej średni komiks.

Dalszy ciąg historii fantasy. Główna bohaterka razem ze swoim opiekunem trafia do wielkiego miasta, gdzie rządzi Orlando, główny antagonista. Struktura społeczna miasta jest bardzo typowa jak na tego typu historie czyli bogaci wyzyskują biednych, ale bardzo przyjemnie czytało mi się w jaki sposób protagoniści dzięki własnej zaradności radzą sobie w gorszych dzielnicach...