"Eseje" Franciszka Bacona, zaraz po "Esejach" Dawida Hume'a, cenię sobie najbardziej wśród brytyjskiej literatury filozoficznej, tej, która trochę z przymrużeniem oka, a trochę ze sporą powagą, traktuje o sprawach ludzkich. Lord Kanclerz Bacon, w niedługim czasie po słynnych "Próbach" Montaigne'a, wziął sobie na warsztat formę lekką i bardzo przyjemną dla czytelnika. "Eseje" to skondensowana mądrość, tematy krótkie, acz opracowane niezmiernie treściwie. Finezja słowa łączy się w nich z metodycznością ich autora, a całość daje wspaniały efekt. Te kilkadziesiąt rozprawek czyta się "jednym tchem". Bacon przetarł szlaki na Wyspach dla późniejszych twórców, choć śmiem twierdzić, że poza wspomnianym Humem, mało kto mu dorównał w tym kunszcie. Każdy, kto lubi odnajdywać (zapamiętywać, zapisywać) w książkach pierwszorzędne myśli, unikatowe sentencje, a także jak najgłębsze refleksje, spotka się w dziele Bacona z niezliczonymi ich przykładami. Mimo, iż książka została wydana w Bibliotece Klasyków Filozofii, może spokojnie po nią sięgnąć każdy, kto gustuje w - po prostu - dobrej literaturze. Nie trzeba się tutaj obawiać niezrozumiałych treści, podlanych niestrawnym sosem. Polecam wszystkim, którzy chcieliby przeczytać coś z klasyki filozofii, lecz niekoniecznie mają ochotę "łamać sobie mózgi". Jedna z najlepszych pozycji z serii BKF.

"Eseje" Franciszka Bacona, zaraz po "Esejach" Dawida Hume'a, cenię sobie najbardziej wśród brytyjskiej literatury filozoficznej, tej, która trochę z przymrużeniem oka, a trochę ze sporą powagą, traktuje o sprawach ludzkich. Lord Kanclerz Bacon, w niedługim czasie po słynnych "Próbach" Montaigne'a, wziął sobie na warsztat formę lekką i bardzo przyjemną dla czytelnika....