Kieleckie. Suplement do tomów 18-19. Dzieła Wszystkie Oskara Kolberga, t. 76. Z rękopisów i ze źródeł drukowanych zebrały i opracowały Ewa Antyborzec i Hanna Pawlak. Poznań 2011. Ss. XXX, 694, ilustr., mapa.

Wydano pod opieką naukową Polskiej Akademii Nauk ze środków Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Tom ten jest dopełnieniem wydanej przez Kolberga w latach 1885-1886 dwutomowej monografii Kieleckie.

Podobnie, jak w przypadku innych monografii, Kolberg wydał jedynie część zgromadzonych przez siebie materiałów z Kieleckiego. W rękopisach pozostało kilkaset pieśni, w tym pieśni obrzędowe oraz teksty, które nie mogły zostać opublikowane w XIX wieku ze względu na cenzurę polityczną i obyczajową, zachowały się także melodie bez tekstów, bajki oraz zagadki ludowe. Są to prawie wyłącznie materiały zebrane przez samego Kolberga w czasie jego badań terenowych prowadzonych w Kieleckiem w latach pięćdziesiątych XIX-ego stulecia. Zapisy tekstów pieśni i bajek oraz melodii sporządzone zostały bezpośrednio ze słuchu. Te materiały znalazły się w części suplementowej.

Druga część tomu zawiera komentarze źródłowe do tomów 18 i 19 wydanych przez Kolberga. Komentarze opracowane zostały na podstawie zachowanych rękopisów i zawierają informacje dotyczące autorstwa, chronologii, proweniencji drukowanych materiałów, a także istotnych różnic między wersją publikowaną a rękopisem. Komentarze zawierają też informacje bibliograficzne ustalające zakres i sposób wykorzystania w monografii literatury przedmiotu, w tym licznych publikacji Władysława Siarkowskiego, którymi wsparł się Kolberg, wypełniając karty Kieleckiego.

Uzupełnieniem tomu są indeksy i wykaz literatury cytowanej i odnotowanej przez Kolberga, obejmujące zarówno tomy wydane w XIX wieku i niniejszy suplement oraz wstęp, w którym omówiono metody prowadzenia badań i przygotowania materiałów do druku przez Kolberga i zasady edycji suplementu.

Prezentowany tom przedstawia niezwykłą wartość źródłową dla badaczy kultury tradycyjnej ze względu na sposób dokumentowania folkloru przez Kolberga, polegający na bezpośrednim zapisie tekstów, a przede wszystkim melodii ze słuchu. Komentarze źródłowe zamieszczone w drugiej części pracy pozwalają właściwie odczytać i wykorzystać materiały opublikowane w XIX w. przez Kolberga.