Kontrowersyjny felietonista, Damon Blundy, zostaje zamordowany u siebie w domu. Policja nie dziwi się samemu zabójstwu – o wiele łatwiej byłoby wymienić kogo denat ostatnio nie wkurzył, niż stworzyć listę jego zaciekłych wrogów. Jego obecna żona twierdzi, że nigdy jej nie kochał. Kobieta, z którą prawdopodobnie miał romans twierdzi, że nigdy z nim nie spała. Byłe żony uważają go za psychopatę. A co myśli o nim mieszkająca nieopodal Nicki Clements, która nagle staje się jego wielbicielką? Czy ona miała coś wspólnego z nietypowym morderstwem Damona?

Pewnie będziecie się ze mnie śmiać ale pierwszą refleksją, jaka nasunęła mi się podczas czytania tej książki, było zastanowienie się nad rodzicielstwem. Dlaczego większość rodziców w powieściach wozi swoje dzieci do szkoły i je z tej szkoły odbiera? Czy te dzieci nie mają nóg? Czy komunikacja miejska i podmiejska w powieściach już nie występuje? Gdy chodziłam do szkoły miałam przyjemność poznać parę osób, które miały do szkoły nawet i 30 km. Jak sądzicie, czy były wożone? Nie, moi drodzy. Rodzice wyposażali je w bilecik PKS, ewentualnie PKP i jazda do szkoły. A., że śnieg i deszcz? Trudno, z cukru nie są. Czapki i parasole są ogólnodostępne. A jak dziecko czapki nosić nie lubi, to jego problem. Przepraszam bardzo za tą dygresję ale zawsze jak przewija się temat szkoły w powieściach i filmach, obojętnie czy one się dzieją w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii czy jakimś innym kraju, to te dzieciaki się odwozi i przywozi ze szkoły. A potem zdziwienie, że otyłość rośnie a zaradność życiowa maleje.

Wracając do kryminału – fabuła bardzo ciekawa i wreszcie autorka pozytywnie mnie zaskoczyła – mamy element niepokoju i tajemnicy. Do końca książki nie miałam zielonego pojęcia kto zabił tego wrednego Damona. Autorka zastosowała kilka fascynujących zwrotów akcji, co spotęgowało moją ogólną kołomyję w głowie. Moje typy zmieniały się średnio co 30 stron. Błądziłam jak Andzia w kartoflach i bardzo dobrze. Tak powinno być w każdym kryminale.

Plusem jest też to, że spotykamy starych znajomych. Ciepło mi się na duszy zrobiło, jak czytałam o Simonie, który nie potrafi rozwiązać zagadki do końca, co jeszcze mu się wcześniej nie zdarzyło.

Zdarzają się momenty humorystyczne, autorka bawi się czytelnikiem, który jest ogłupiały i stara się ogarnąć ten bajzel, w który wplątał się nasz pechowy felietonista i publicysta. Były chwile kiedy nie mogłam powstrzymać się od śmiechu czytając zeznania niektórych postaci. A skoro już o nich mowa, są dopracowane perfekcyjnie. Sophie Hannah w tym wypadku nie zapomina o żadnym szczególe osobowości. Kreuje nie tylko postaci nietuzinkowe, pełne wad i sprzeczności, których często nie da się lubić. Pokazuje nam ciągle, że nikt, choćby człowiek aspirujący do świętości, nie jest wolny od wad. Mogę śmiało powiedzieć, że na kartach tej powieści nie ma ani jednej osoby, które nie miałaby bardziej lub mniej poważnych zaburzeń osobowości. Zaczynam nawet myśleć, że mamy je wszyscy.

Ktoś pewnie zapyta – a błędy? Było kilka ale myślę, że biorąc pod uwagę całokształt powieści, nie zasługują one na niczyją uwagę. Szczerze polecam ” Błąd w zeznaniach” dla każdego, kto lubi kryminał na wysokim poziomie. Sophie Hannah rzeczywiście wie jak pisać dobre kryminały ale też w jaki sposób zrehabilitować się z wdziękiem. :)

Całość recenzji : e2--ksiazkowo.blog.pl

Kontrowersyjny felietonista, Damon Blundy, zostaje zamordowany u siebie w domu. Policja nie dziwi się samemu zabójstwu – o wiele łatwiej byłoby wymienić kogo denat ostatnio nie wkurzył, niż stworzyć listę jego zaciekłych wrogów. Jego obecna żona twierdzi, że nigdy jej nie kochał. Kobieta, z którą prawdopodobnie miał romans twierdzi, że nigdy z nim nie spała. Byłe żony...