Za powieść autorstwa Wojciecha Dutka zatytułowaną „Kartagińskie ostrze” zabrałem się ze względu na wrażenie jakie zrobiła na mnie wcześniejsza książka tego autora. „Czerń i purpura” już chyba zawsze zostanie w mojej pamięci i cały czas mocno zakorzeniona, będzie wracać swymi tragicznymi i koszmarnymi obrazami.

Zdawałem sobie sprawę, że najnowsza powieść nie zrobi na mnie aż takiego wrażenia, wszak czasy starożytności, w których rozgrywa się akcja książki, nie znajdują się w obszarze moich zainteresowań. Miałem jakieś ogólne wyobrażenie dotyczące tej pozycji, zostało one jednak całkowicie storpedowane kiedy zabrałem się za lekturę i próbowałem wniknąć w świat stworzony na potrzeby powieści. Przyznać muszę, że został on misternie utkany przez Wojciecha Dutkę, widać że autor jest świetnie zorientowany w okresie historycznym, który opisuje i do stworzenia książki drobiazgowo się przygotował.

Jako laik, który okres starożytności pamięta przez mgłę z lekcji historii ze szkoły podstawowej (dawne to były dzieje ta moja szkoła podstawowa), zupełnie nie byłem przygotowany na to, co spotkało mnie na kartach powieści. Książka jawiła mi się jako podręcznik historyczny, na stronach którego autor poupychał swoje postacie, a pomiędzy dziejowe opisy wkleił dialogi wypowiadane przez bohaterów. Momentami musiałem przedzierać się wręcz na siłę przez tekst i siłą woli oraz poprzez szacunek utrzymywałem się w postanowieniu dalszej lektury. W moim przekonaniu, styl jakim posłużył się autor przy konstruowaniu tej powieści, całkowicie dyskwalifikuje ją jako powieść przygodową. Być może wymaga ona ogromnego skupienia i poświęcenia jej maksimum swojej uwagi, lecz mnie na to zabrakło po prostu sił i ochoty. Akcja całkowicie mnie nie zainteresowała i będąc już pod koniec książki, postanowiłem ją porzucić, co zdarza mi się niezwykle rzadko.
Uważam, że Wojciech Dutka stworzył powieść dla bardzo wąskiego grona odbiorców, miłośników epoki (fanatyków!). Zdają sobie sprawę, że w dzisiejszych czasach wiele osób nie będzie miało bladego pojęcia czym była Kartagina i podejrzewam, że znaleźliby się nawet tacy, którzy zaczęliby szukać jej na współczesnych mapach.

Za powieść autorstwa Wojciecha Dutka zatytułowaną „Kartagińskie ostrze” zabrałem się ze względu na wrażenie jakie zrobiła na mnie wcześniejsza książka tego autora. „Czerń i purpura” już chyba zawsze zostanie w mojej pamięci i cały czas mocno zakorzeniona, będzie wracać swymi tragicznymi i koszmarnymi obrazami.

Zdawałem sobie sprawę, że najnowsza powieść nie zrobi na mnie...