Zaręczyny, ślub, dziecko – tak było kiedyś. Teraz małżeństwa wolą najpierw skupić się na stabilizacji finansowej, niż na zbyt szybkim ''wrabianiu się'' w pieluchy i w nieprzespane noce. Ale przychodzi taka chwila, kiedy budzi się instynkt macierzyński oraz tyka zegar biologiczny. Zatem do dzieła! Jednak czasem szczęściu trzeba dopomóc. Coś na ten temat wiedzą główni bohaterowie książki ''Miłość na szkle'' Barbary Sęk.

Wojciech Raczyński ma trzydzieści osiem lat, jego żona Aneta, trzy lata mniej. Oboje są zgodnym, kochającym się małżeństwem. Osiągnęli odpowiednią pozycję zawodową i status materialny, teraz przyszła właściwa pora na dziecko. Mimo to po roku starań nie widać efektów. W końcu decydują się na wizytę w klinice leczenia niepłodności. Niestety, okazuje się, że czeka ich bardzo długa, mozolna i pełna wyrzeczeń droga, przez którą nie da się przejść na skróty. Czy zakończy się sukcesem? A może przyjdzie im spijać gorzki smak rozczarowania?

Barbara Sęk-ur. 1985 w Krakowie. Autorka powieści obyczajowych "Dlaczego ona?" (Replika, 2012) i "Miłość na szkle" (Świat Książki, luty 2015). Laureatka Akcji Twoje Dziesięć Minut, organizowanej przez Fundację Sztuki Nowej Znaczy się i Strefę Wolnego Czytania podczas XV Targów Książki w Krakowie (2011). Debiutowała opowiadaniem "Jej okupacja" w internetowym wydaniu "Przekroju" ("Twój Przekrój", 2011). Twórczyni scenariuszy teatralnych dla dzieci i młodzieży, na stałe współpracująca - także w charakterze aktorki - z Teatrem Otwartym T.O. w Krakowie. Matka ośmioletniego Sebastiana. Wyznawczyni dewizy: "SĘK w tym, by pisać tak, żeby odbiorca czytał trzy dni, a myślał o lekturze trzy lata".

Jestem pod ogromnym wrażeniem tej książki. Autorka wykazała się sporą odwagą, eksplorując temat niepłodności. Na dodatek wcieliła się w męską rolę. Wielki szacunek i podziw. Już od pierwszych stron zostałam wciągnięta w wir wydarzeń. Mamy dwoje współczesnych trzydziestolatków, którzy bezskutecznie starają się o dziecko. To wielka próba dla ich małżeństwa. Mogłoby się wydawać, że wystarczy zmienić styl życia, pozbyć się wszystkich złych nawyków i wszelkich używek oraz zastosować odpowiednią kuracja hormonalną, i od razu osiągniemy sukces. To tylko tak łatwo wygląda jak się patrzy z boku. Rzeczywistość okazuje się bardziej złożona. Problem niepłodności jest niezwykle skomplikowany, zarówno w diagnozie jak i w leczeniu. Dodatkowo istnieje wiele jej rodzajów. Wynik leczenia zależy od wielu czynników, uwarunkowań, przebytych chorób i indywidualnych cech pacjenta. Kuracja może obejmować ustalanie stosunków płciowych w określonym czasie, leczenie hormonalne, zabiegi chirurgiczne, inseminacje domaciczne, a także zapłodnienie in vitro. Nie chce zbytnio rozpisywać się o całej tej medycznej procedurze. Napiszę jedynie, że bezdzietność to cichy dramat wielu par.

''Niepłodność przeszywa bólem najpierw ludzi, potem ich związki. Włazi w najintymniejsze zakątki duszy i ciała. Bez wazeliny (…) Przenika do łóżka. Jak brzuch ciężarnej z każdym kolejnym miesiącem rozpycha się pomiędzy małżonkami, oddalając ich od siebie''.

Jak Wojtek i Aneta poradzili sobie w tej arcytrudnej dla nich sytuacji? Barbara Sęk pokazuje zjawisko tej choroby zza kulis, obnaża wady i zalety leczenia. Intensywne starania o dziecko sprawiają, że Wojtek przestaje być mężem. Jego rola ogranicza się magazynowania i eksportu spermy, bo najważniejszy jest projekt ''dziecko''. Ta myśl towarzyszy im wszędzie: w łóżku, w pracy, w gabinetach lekarskich, na forach internetowych itp. Wszystko inne schodzi na dalszy plan. Co sprawia, że w pewnym momencie przestają respektować swoje granice, swoją wrażliwość. Zdają się zapominać, co to konsensus i partnerstwo. Bardzo mocno przeżywałam ich niepowodzenia i porażki. Niemal namacalnie czułam, jak przytłacza ich bezradność, bezsilność i wściekłość na siebie za własną niemoc. Autorka stworzyła postacie z krwi i kości, ludzi-prawdziwych i tak emocjonalnie zniekształconych. Oni naprawdę gdzieś tam są, trwają obok siebie, w realnym, namacalnym świecie.

Mądra, wartościowa lektura, doskonale osadzona w naszej rzeczywistości. Z empatią, wdziękiem i humorem uświadamia, jak ważne w związku jest wzajemne wsparcie, zrozumienie, zaufanie, życie ze sobą, a nie obok siebie, a także wspieranie się w trudnych chwilach i wspólne rozwiązywanie problemów. Pisarka nikogo nie poucza, nie moralizuje i nie ocenia. Nie bawi się uczuciami czytelnika, daje mu możliwość wyrobienia własnych osądów. Takie postawienie sprawy całkowicie zyskało moją aprobatę.

Mimo trudnej tematyki, nie jest to powieść utrzymana w ponurym klimacie. Owszem, czasami porusza i skłania do myślenia, jednakże często zdarzają się humorystyczne momenty. Zwłaszcza mocna narracja Wojtka przypadła mi do gustu. Jego niewinne żarty, kąśliwe uwagi i cięte riposty doprowadzały mnie do niekontrolowanych wybuchów śmiechu. Fenomenalna osobowość. Bez trudu nadawałam z nim na jednej fali, dlatego w kulminacyjnym momencie stanęłam za nim murem solidaryzując się z jego decyzją. Natomiast Aneta mocno straciła w moich oczach. Według mnie postąpiła zbyt egoistycznie oczekując od męża tak wielkiego "poświęcenia". Dlatego zakończenie niezbyt mnie usatysfakcjonowało.

Wokół nas istnieje wiele par, które pozamykały się w swoim świecie z marzeniami o dziecku. I często w akcie desperacji zaczynają igrać z naturą. Stąpają po kruchym lodzie. Czy warto? Odpowiedzi na te i wiele innych pytań znajdziesz w ''Miłości na szkle''. Z mojej strony gorąco polecam.

Zaręczyny, ślub, dziecko – tak było kiedyś. Teraz małżeństwa wolą najpierw skupić się na stabilizacji finansowej, niż na zbyt szybkim ''wrabianiu się'' w pieluchy i w nieprzespane noce. Ale przychodzi taka chwila, kiedy budzi się instynkt macierzyński oraz tyka zegar biologiczny. Zatem do dzieła! Jednak czasem szczęściu trzeba dopomóc. Coś na ten temat wiedzą główni...