»„Ku światłu. Pokłosie myśli z niwy życia i ducha” to książka
będąca zbiorem myśli z dzieł słynnych twórców i filozofów: Karola Wagnera, Emersona, Maeterlincka, Sedira, Johna Lubbocka, Dromonda, Mazesanciera, Ruskina, Tołstoja, Jouberta, Dory Meleggri, prof. Hiłty, Guiberta, Ed. Schürré i innych. Wydanie, które ukazało się na rynku tego roku, jest wznowieniem tej pozycji po przeszło stu latach od jej ukazania się.

Dzieło Zofji Hartingh tak zafascynowało Renatę Taylor, że postanowiła
ona podjąć starania, aby wydać je po raz kolejny. Jak sama pisze: „Z racji swego sędziwego wieku książka ta była miejscami nieczytelna, nie wspominając o braku kilku stron”. Wydawczyni skompletowała dzieło z pomocą Instytutu Książki w Krakowie oraz Archiwum Biblioteki Uniwersy-tetu Jagiellońskiego.„Ku światłu” – trzeba przyznać – nie jest lekturą lekką, łatwą i przyjemną, głównie z uwagi na swój język. Osoby zaangażowane w prace redakcyjne nad książką postanowiły bowiem zachować jej oryginalny styl, pisownię i gramatykę, by „uniknąć nieporozumień w interpretacji myśli pierwotnie zamierzonych przez autorkę” oraz utrzymać autentyczność książki. Wprawdzie – co mnie zaskoczyło, gdyż nie wynikało z pierwszego „oglądu” dzieła – teksty prezentowane w książce odwołują się do nauki Chrystusa, jednak myśli w nich zawarte wydają się zaskakująco uniwersalne.

Główna tematyka dotyczy duchowego i wewnętrznego rozwoju człowieka, a wiele z idei, które można tu znaleźć, jest niezwykle inspirujących. Wyczytamy tu rzeczy ciągle aktualne, niegdyś przynależne głównie do
filozofii chrześcijańskiej, dziś jednak mogące mieć wymiar uniwersalny.
Dla mnie na przykład myśl: „Niewidzialne siły pracują bezustannie dokoła nas, ukryte jak ziarna kiełkujące w ziemi lub zarazki rozpościerające po świecie chorobę i zniszczenie.
To co serce prawe i kochające poczyna w bólu i rozpamiętywaniu, może gdzieś na drugim krańcu świata rozpłomienić się iskrą zapalającą inne serce do dobrego; to, o czem złoczyńca rozmyśla nocą w więziennej celi, może jutro wybuchnąć na widowni publicznej, siejąc dokoła pożogę i zgliszcza. (...) Wszystko to, co człowiek poczyna w duchu, na mocy
tajemniczych łączności, korzyść lub ujmę przynosi drugim” – może być dziś odwołaniem do tego, że na świecie istnieje energia większa niż my sami, na którą jednak mamy wpływ zarówno poprzez swoje czyny, jak i myśli oraz słowa. Dlatego, jak dalej nawołuje „Ku światłu”: „Nie przysparzajmy (...) światu tego, w czem obfituje, to jest niesprawiedliwości, kwasów, żółci i złego humoru. Przydajmy mu raczej
tego na czem mu zbywa, to jest słodyczy, wyrozumienia, dobroci”.

Co nie jest niespodzianką, lejtmotywami w publikacji są tak charakterystyczne dla nauk Jezusa zagadnienia, jak miłość (jako wielka siła
zdolna zmieniać świat),cierpienie, cnota, dążenie do oświecenia (ku tytułowemu światłu),odpowiedzialność za innych (tych nieoświeconych). Pragnę jednak podkreślić raz jeszcze, że – być może dzięki przepuszczeniu tych idei przez umysły światłych twórców i filozofów – w książce tej zyskały one wymiar ponadczasowy i uniwersalny. Umieszczone w kontekście życia zwykłego człowieka, stały się namacalne. Odczytane w ten sposób mogą okazać się przystępne dla współczesnych ludzi i pozwolić im odkryć na nowo ideę, według której prowadzą swoje życie,
a która prezentowana przez nauki kościoła często wydaje się niezrozumiała i abstrakcyjna. „Ku światłu” pokazuje jej „ludzką” twarz. (MJ).
Recenzja za pochodzi z magazynu "Cooltura" - Zamieszczam za przyzwoleniem autora.

»„Ku światłu. Pokłosie myśli z niwy życia i ducha” to książka
będąca zbiorem myśli z dzieł słynnych twórców i filozofów: Karola Wagnera, Emersona, Maeterlincka, Sedira, Johna Lubbocka, Dromonda, Mazesanciera, Ruskina, Tołstoja, Jouberta, Dory Meleggri, prof. Hiłty, Guiberta, Ed. Schürré i innych. Wydanie, które ukazało się na rynku tego roku, jest wznowieniem tej pozycji...