Ewa Olejarz o (A)tomiku:


co Kołodziejczyk ma na myśli?

nie wiem. bo nie zadaję pytań.
są bezcelowe.
wyszedłby rachunek zysków (...)
a tak/ przynajmniej jest uczciwiej:

morfina gra z kimś/czymś.
z rymami i rytmem. pije!
drwi. kaleczy dyrdymały.
nadficyt przekory? możliwe.
możliwe. możliwe.

wypatrzyłam ją w tłumie za coś innego.
za samoświadomość wersu, cięcia, grę
słów i ich znaczeń. za uczciwość poetycką,
która objawia się w pochyłach (porannienie).

widzę kontrasty i mocny tryb.
orzekający.
(s)ic!



Marcin Szmel o (A)tomiku:

Ja tam się nie znam na świadomym konsumowaniu dzieła pisanego, na tworzeniu takiego w wymiarze, o którym się później wspomina i myśli z wielkiej litery, na recenzowaniu i krytycznym rozbieraniu tych wszystkich zdań do poziomu słów, a słów do poziomu znaczeń, skojarzeń, wrażeń, zaklęć, przekleństw i kłamstw. Ale powiem Państwu, że jest to - we wszystkich dostępnych mi kategoriach zrozumienia, pojmowania, przetwarzania i jakiejś umownie uprawnionej oceny - jedna z najlepszych rzeczy, jakie kiedykolwiek przeczytałem. Mimo tego, że drażni mnie pewna maniera Autorki, uparte przetwarzanie słów do poziomu parawanów, kokieteria niegodna wagi tego wszystkiego, co w akcie ekshibicjonizmu wystukała na maszynie. Nieważne. Może własnie dzięki temu nabiera wagi i znaczenia. Pozostaje szczere i prawdziwe, nieznośnie osobiste.
Nie, to nie jest leciutka, wiosenna lektura, żadne tam literackie cappuccino z pianką z zaklęć i marzeń. To solidna porcja poezji gęstej od emocji, neurotycznej, angażującej czytelnika od pierwszego do ostatniego wersu. Intryguje treść, intryguje forma, intryguje (a nawet irytuje) bluźniercze kaleczenie słów i urabianie materii do poziomu narzędzia zdolnego oddać emocje. Fascynuje to, co Autorka nader ekshibicjonistycznie pokazała (w końcu to poezja), ale i to, w jaki sposób do końca walczyła o słowa, które staną się parawanem. Całość jest po prostu świetna, choć schizofreniczna. I – niestety – uniwersalna: „Od.Dzieleni. Po.Wtórni. (le)targ”. No tak.
Beata Kołodziejczyk... No zazdraszczam. Jak jasna cholera. Odechciało mi się przez Ciebie stukać w klawisze.

Ewa Olejarz o (A)tomiku:


co Kołodziejczyk ma na myśli?

nie wiem. bo nie zadaję pytań.
są bezcelowe.
wyszedłby rachunek zysków (...)
a tak/ przynajmniej jest uczciwiej:

morfina gra z kimś/czymś.
z rymami i rytmem. pije!
drwi. kaleczy dyrdymały.
nadficyt przekory? możliwe.
możliwe. możliwe.

wypatrzyłam ją w tłumie za coś innego.
za samoświadomość wersu, cięcia,...