„Bez opamiętania” nie znajdowało się na żadnej z moich list lektur do pilnego przeczytania; zaciekawiona jednak zdaniem mamy wzięłam je z jej bibliotecznego nalotu (chłopcy nie pożyczają książek od mam, niezobowiązująco dumam na marginesie, stanowiącym nawias). Rzecz jasna, jak każdy dobrze szanujący się współczesny czytelnik, MUSIAŁAM sprawdzić, z czym będę mieć do czynienia. Oczywiście od razu trafiłam na plotkarski swąd związany z Roy'em Anderssonem, którego „Pieśni z drugie piętra” należą do moich lubianych ruchomych obrazków ostatnich lat. Plota na poziomie, brew wzniesiona na odpowiednio wysoki poziom, a więc rzucam się na litery. Ląduję i:

Chciałabym skreślić kilka slow na temat tej nadzwyczajnej książki, która wywarła na mnie niemałe wrażenie. Brakuje mi jednak narzędzi, wiec ograniczę się tylko do szczodrego stwierdzenia, że jest ona jednym z najlepszych tekstów o uczuciu („miłość” do zbyt problematyczne do użycia słowo), z jakim było mi dane obcować. Mimo że językowo pozycja może wydać się oschła, to właśnie w tej oszczędnej gospodarce zarządzania emocjami oraz odarciu z sentymentalizmu tkwi jej siła. Paradoksalnie, pochylanie się nad każdym szczegółem opisywanej relacji z laborancką dokładnością roznieca pasję. Ogień trawi nas za sprawą pieczołowitego wypunktowania trajektorii związku Ester Nilsson i Hugo Raska, będącego dumnym posągiem niedopowiedzeń, podwójnych standardów i najpospolitszej niesprawiedliwości. To prawdziwie gorący romans tkany logiką autorki, choć naturalnie nie bohaterki. Kolejny też casus nie tego CO, ale JAK się opisuje.

„Bez opamiętania” nie znajdowało się na żadnej z moich list lektur do pilnego przeczytania; zaciekawiona jednak zdaniem mamy wzięłam je z jej bibliotecznego nalotu (chłopcy nie pożyczają książek od mam, niezobowiązująco dumam na marginesie, stanowiącym nawias). Rzecz jasna, jak każdy dobrze szanujący się współczesny czytelnik, MUSIAŁAM sprawdzić, z czym będę mieć do...