Konfrontując niniejszy debiut na tle najnowszych osiągnięć we współczesnej poezji polskiej (np. Gałązka, Dziwak, Fietkiewicz-Paszek, Sajkowski czy Skonieczny wg klucza jury „Złotego Środka Poezji” w Kutnie) należy podkreślić, że Kamil Kwidziński wyznaczył sobie i czytelnikom nową przestrzeń, gdzie empatia testowana jest z niespotykanym dotąd zacięciem i determinacją demaskacji naszych przyzwyczajeń, małostek, zapożyczonych dykcji.
Ta poezja jest na przekór wszystkiemu, często nawet przeciw samej sobie. Jest poszukiwaniem klarowności i nowego języka sztuki, która zdaniem poety przechodzi hibernację, uśpienie, arktyczny sezon. Ratunkiem literackich priorytetów powinien być powrót do idei buntu i artystycznych polemik, stąd gombrowiczowskie motto będące kluczem. Kwidziński nie stosuje uładzonych póz, nie stylizuje się na wiedzącego więcej, na więcej chcącego. Jego zadaniem jest weryfikacja i badanie rzeczywistości, nawet, jeśli jest ona bolesna i samotna.