KRYSTYNA WIECZOREK jest na pewno doboszem własnej epoki. W jej sadze „Młyn na Stawkach" jak w lustrze studni odbija się wielopokoleniowe życie nadpiliczańskiej społeczności, regionu który i dla mnie Piotrkowianina jest szczególnie bliski, bo tu, jako chłopiec przeżywałem pierwsze młodzieńcze fascynacje, podsycane ulubionymi lekturami powieści przygodowej.
Nadpiliczańskie łąki i lasy tak pachniały przygodą. Dziś, kiedy sam powracam coraz częściej we własnej twórczości do wątków autobiograficznych, muszę schylić czoło przed odwagą autorki i jej determinacją do przybliżania wątków rodzimych, osobistych fascynacji, pragnienia stopniowego odkrywania świata przez bohaterkę powieści, która z karty na kartę staje się nam coraz bliższa.
Nie każdy pisarz ma odwagę dokonywania tak głębokiej wiwisekcji środowiska, w
Którym wzrasta, budując własną filozofię życia, która poprzez lata wielopokoleniowych doświadczeń staje się najlepszym uniwersytetem życia, w którym historia, bliscy i napotykani ludzie dokonują swoistego rodzaju edukacji, poszerzając wiedzę o życiu, w tym również o nas samych. Wielu z nas dokonuje przewartościowań. Tu wiara w nieprzemijającą potęgę miłości uczłowiecza i determinuje, staje się osią fabularną. Obserwuję również jak z opowieści na opowieść buduje się również warsztat autorki. Momentami narracja poprowadzona jest w sposób mistrzowski. Oto przed oczyma przesuwają się niezwykle plastyczne obrazy i sytuacje poprowadzone najautentyczniejszym dialogiem, opisane kapitalną i błyskotliwą narracją.
Jako pisarz z ogromnym doświadczeniem. kreujący niejedną postać, lecz czasami sięgający coraz częściej do wątków autobiograficznych, i jako czytelnik, który sam pochłonął niezliczoną ilość literatury pięknej, muszę przyznać, że wciąż jestem zauroczony melodią języka i umiejętnościami autorki, która (a jestem o tym przekonany) żyjąc w czasach Reymonta byłaby mu równie wielka i kto wie jak potoczyłyby się jej losy...? I do tej wielkości twórczość tę porównując wszelkimi wartościami od korzeni inspiracji tematem i wiernością najzacniejszych tradycji Małej Ojczyzny twierdzę, że mimo upływu lat i ciągłemu zachwaszczaniu przez media ojczystego języka, ten, w powieści Krystyny Wieczorek jawi się jak mityczny kwiat paproci, którą potrafiła odnaleźć dla nas i opisać, zachowując w pamięci dla wszystkich, którym droga jest Ziemia Piotrkowska.
To niewątpliwy i niekwestionowany talent. Szkoda, że odkrywany tak późno. Ale może i ten dystans, losowe meandry i upór Autorki czegoś nauczą kolejne pokolenia. Dla nich powstały te dzieła, będące pochwałą optymizmu i wiary w piękniejszą stronę świata.
Andrzej Grabowski