Hmmm... no nie wiem. Z jednej strony fabuła na pewno oryginalna i przez to książka różni się od innych bożonarodzeniowych romansów, ale z drugiej strony jest to książka bardzo w stylu szekspirowskiej komedii omyłek (choć jest oczywiście pisana prozą).

Mimo to na początku bardzo się nudziłam, nie mogłam jej strawić przez tydzień (udało mi się przez ten czas przeczytać zaledwie 1/4 książki) i co bym nie zrobiła, przysypiałam. Na książce, która jest lekka i miała śmieszyć. Podczas tego tygodnia przerzuciłam się na książkę znacznie trudniejszą w odbiorze, i przeczytałam ją niemal w całości (!), podczas gdy tej nie byłam w stanie.

Potem coś zaczęło się dziać, ale i tak nie poczułam jakiegoś "wow" mimo (powtórzę się) oryginalnej fabuły. Może to dlatego, że (UWAGA, spoilery i spoilerki!):

1) Od początku było wiadomo, że każdy bardziej lub mniej metaforycznie będzie tu kogoś grał.
2) Mimo że któryś z bohaterów mówi, że wątek z dziećmi rzeźnika był niezbędny, ja tego nie widzę. Jak dla mnie nic on nie wniósł. Chyba że okazję dla Graysona, żeby mógł poczytać brzdącom bajkę.
3) Główna bohaterka, Camilla, jest głupsza i jeszcze bardziej pochopna w swoich działaniach, niż by się mogło wydawać, skoro wierzyła, że ta farsa się uda tak, jak zaplanowała. Chyba najgłupszy człowiek byłby tego świadom.
4) Dziwnym trafem rodzinka jakoś zniosła fakt, że Camilla się ich wstydzi i wolała wynająć trupę aktorską, żeby ich odegrała przed księciem.
5) Camilla nie przewidziała, że "książę" mógłby ją porzucić (mało tego, wyjście na jaw farsy mogłoby zrujnować opinię całej rodzinie), gdyby się dowiedział prawdy o jej oszustwie? Nie! Ona wierzyła, że jej wybaczy to "małe kłamstewko" i jeszcze stale to powtarzała! Istna komedia! xD
6) Moment, nawet gdyby poczuł się oszukany, ona też by mogła, bo (SPOILER) każdy tu w pewnym sensie nie jest tym, za kogo się podaje). ;)
7) Tu już się czepiam, ale za dużo tu bliźniaków (Camilla i Beryl, wuj Bazyli i jego brat, najmłodsze dzieci rzeźnika).

Najbardziej to mnie chyba rozbawiła głupota głównej bohaterki, trzydziestoletniej Camilli. I może pani, która grała rolę jej matki i ciągle zapominała, jak też jej postać ma na imię. ;) Ale to już też dość wyświechtany motyw.

Może gdybym się tak nie wynudziła przez 1/4 książki, ocena byłaby wyższa i tak bym się nie czepiała. ;P

Hmmm... no nie wiem. Z jednej strony fabuła na pewno oryginalna i przez to książka różni się od innych bożonarodzeniowych romansów, ale z drugiej strony jest to książka bardzo w stylu szekspirowskiej komedii omyłek (choć jest oczywiście pisana prozą).

Mimo to na początku bardzo się nudziłam, nie mogłam jej strawić przez tydzień (udało mi się przez ten czas przeczytać...