Moja przygoda z Anią Shirley zaczęła się późno, bo dopiero na początku bieżącego roku. Jakie wrażenie wywarła na mnie klasyka literatury młodzieżowej sprzed ponad stu lat? Czy żałuję, że czekałam 28 lat, by przeczytać polecaną mi przecież od lat przez Mamę książkę? Spieszę z wyjaśnieniami.

Należę do osób, które na słowa „Przeczytaj/obejrzyj, to jest świetne!” natychmiast stają okoniem. Bynajmniej nie uważam, że inni się nie znają. Informację przyjmuję co prawda do wiadomości, ale jeśli sama nie zechcę kiedyś sięgnąć po daną pozycję, nie ma szans, żeby mnie do tego zmusić. Podobnie rzecz miała się z książką L. Maud-Montgomery. Mimo to w końcu nadszedł czas, kiedy pomyślałam, że to chyba ten moment, w którym chcę ją przeczytać. Zabierałam się do niej ze sporą dozą sceptycyzmu, ponieważ w moich oczach była to książka stricte dla dzieci i nie wiedziałam, czy po prostu nie jestem za stara na tego typu literaturę. Jak się później okazało, pomyliłam się w obu przypadkach.

„Ania z Zielonego Wzgórza” opowiada o losach dziewczynki, która dziwnym zrządzeniem losu trafia pod opiekę starszego rodzeństwa, mieszkającego na tytułowej farmie w malowniczym Avonlea. Maryla i Mateusz Cuthbertowie, oboje samotni i bezdzietni, postanawiają adoptować chłopca, który w przyszłości miałby odciążyć ich w prowadzeniu gospodarstwa. Przez pomyłkę urzędu adopcyjnego do ich domu trafia jednak 11-letnia Ania, gość niezwykły i stanowiący zupełne przeciwieństwo osoby, której oczekiwali Cuthbertowie. Nie zdradzę chyba zbyt wiele pisząc, że koniec końców dziewczynka zostaje jednak na Zielonym Wzgórzu, a decyzja ta zaważy nie tylko na jej życiu, ale i całego Avonlea.

Na pełną recenzję zapraszam na http://ksiazkowepowroty.blogspot.de/ :)

Moja przygoda z Anią Shirley zaczęła się późno, bo dopiero na początku bieżącego roku. Jakie wrażenie wywarła na mnie klasyka literatury młodzieżowej sprzed ponad stu lat? Czy żałuję, że czekałam 28 lat, by przeczytać polecaną mi przecież od lat przez Mamę książkę? Spieszę z wyjaśnieniami.

Należę do osób, które na słowa „Przeczytaj/obejrzyj, to jest świetne!” natychmiast...