Pewnie jak większości książkoholików znana jest mi bardzo sytuacja, w której kupiłam książkę po normalnej cenie, żeby dowiedzieć się, że dzień później była na nią duża przecena.
Choć częściej dowiaduję się, że powieść, którą zamówiłam, pojawiła się w mojej bibliotece. Tak właśnie było z całą trylogią Salli Simukki. Nie powiem, bardzo mnie ta sytuacja poirytowała, ale na szczęście ,,Białe jak śnieg"zrekompensowało mi wszelką stratę.

Lumikki po niezapomnianych chwilach, postanawia zrobić sobie małą, relaksującą wycieczkę do Pragi. Oczywiście, jak przystało na dziewczynę, która przyciąga niebezpieczeństwa niczym magnez, Lumikki wpada w niezbyt ciekawą sytuację i szemrane towarzystwo.

,,Jestem twoją krwią. Jestem twoim ciałem. Jesteś moją krwią. Jesteś moim ciałem."

W pierwszej części największą zagadką była główna bohaterka. Nie powiem byłam bardzo ciekawa jej przeszłości i w tym tomie autorka odkryła rąbka tajemnicy, ale równocześnie trochę namieszała, wprowadzając nowe postacie.

,,Nigdy nie błagaj o miłość, przyjaźń ani zaufanie."

Trudno nie polubić naszego małego Sherlocka. Lumikki jest bardzo mądrą i rozważną dziewczyną. Mimo, że jest ode mnie kilka lat starsza, wydaje mi się, jakby dzieliła nas przepaść. Choć z drugiej strony, dziewczyna wiele przeżyła i trudno jest mówić o podobieństwie.
Reszta postaci, nie została opisana aż tak szczegółowo jak główna bohaterka, ani nie miała tak ważnego zadania jak Lumikki. Przez to, trudno było nawiązać z nimi więź, ale z drugiej strony uwaga czytelnika jest skupiona na głównej bohaterce.

,,Tęsknota to uczucie, z którym niełatwo ułożyć sobie życie. Tęsknota nie pyta o zgodę, nie dba o czas i miejsce. Jest nieskromna i zaborcza, wymagająca i samolubna. Mąci myśli lub nazbyt je rozjaśnia, wyostrza do przesady."

Pierwsza, dość pokaźna różnica pomiędzy tomami, to miejsce akcji. Fabuła drugiej części rozgrywa się w Pradze.
Autorka już w ,,Czerwone jak krew" pokazała swój świetny styl pisania, i w tym tomie również go nie brakowało. Salla Simukka stworzyła malownicze opisy Pragi. Ja miałam na dodatek o tyle lepiej, że mogłam przejść wzrokiem po tych samych widokach podczas zagłębiana się w lekturę. Nie ma to jak szkolne wycieczki:)

Czy kłamstwo jest ostatecznie aż tak złe? A jeśli nieprawda jest piękniejsza od rzeczywistości? Jeśli daje obu stronom coś więcej od prawdy?

Autorka odeszła troszkę od wątku kryminalnego, dzięki czemu pokazała, były związek głównej bohaterki.I to w jakim stylu :) Dzięki tym i wielu innym retrospekcjom Salla Simukki przygotowała prawdziwą, odkrywczą wycieczkę po psychice i emocjach bohaterki. Po tym dużo łatwiej przyszło mi zrozumienie dziewczyny. Na pewno pomógł mi w tym sposób narracji. Mimo, że nie jest ona pierwszoosobowa, narrator jest bardzo spokojny i zdystansowany.
Nie można również zapomnieć wspaniałej pracy wykonanej przez tłumacza. Mogę sobie tylko wyobrażać jak wiele czasu i trudu zajęło Sebastianowi Musielakowi przełożenie książki z języka fińskiego.

Autorka tak samo jak w poprzednim tomie, nie zostawiła odpowiedzi na niektóre wątki. Teraz z jeszcze większą niecierpliwością będę czekała na ostatnią część trylogii. A niezdecydowanym jak najbardziej książkę polecam!

"Palący wicher drzewami kołysze,
Drogi skrajem hula palący wicher.
Głos twój powiedział mi to od razu:
Spalę cię na popiół,
Pęknie serce z głazu."

Pewnie jak większości książkoholików znana jest mi bardzo sytuacja, w której kupiłam książkę po normalnej cenie, żeby dowiedzieć się, że dzień później była na nią duża przecena.
Choć częściej dowiaduję się, że powieść, którą zamówiłam, pojawiła się w mojej bibliotece. Tak właśnie było z całą trylogią Salli Simukki. Nie powiem, bardzo mnie ta sytuacja poirytowała, ale na...