Nie mam jakoś szczęścia do literatury o Gruzji, choć bardzo mnie ten kraj interesuje. U Mellerów było zbyt dużo pijaństwa, u Pakosińskiej zbyt dużo Pakosińskiej, a u Jastrzębskiego stanowczo za dużo polityki. No nie tego się spodziewałam. Pomyślałam sobie, że to moja wina, bo widać nie doczytałam w opisie książki, że dotyczy ona bardziej współczesnych problemów Gruzji, ale nic podobnego. Opis wyraźnie sugeruje, że "Klątwa gruzińskiego tortu" to rzecz o historii, tradycjach, obyczajach, o pięknie Kaukazu. Śmiem się z tym nie zgodzić: o zwyczajach gruzińskich ci, którzy się wybierają do tego kraju, dowiedzą się z Klątwy niewiele. Brakuje tu ciekawych historii, a także refleksji autora. Zamiast tego autor autor rozpisuje się o polityce: pierwsze 100 stron tyczy się wojen domowych i wojny gruzińsko-rosyjskiej, jakie miały miejsce kilka lat temu, potem reporter opisuje kampanie wyborcze, kariery działaczy i prominentów, obserwuje nastroje ludzi i przebieg wyborów. Inne tematy pojawiają się z rzadka. Jakie znaczenie dla przeciętnego Polaka mają te zawiłości gruzińskich stosunków politycznych? Kogo to interesuje? Mnie nie. Nie znaczy to, że jest to zła książka, bo Jastrzębski dobrze operuje słowem, a na pewno są osoby, które interesują właśnie te tematy, które podejmuje reporter.

Nie mam jakoś szczęścia do literatury o Gruzji, choć bardzo mnie ten kraj interesuje. U Mellerów było zbyt dużo pijaństwa, u Pakosińskiej zbyt dużo Pakosińskiej, a u Jastrzębskiego stanowczo za dużo polityki. No nie tego się spodziewałam. Pomyślałam sobie, że to moja wina, bo widać nie doczytałam w opisie książki, że dotyczy ona bardziej współczesnych problemów Gruzji, ale...