Zachwyciła mnie autorka prowadząc mnie tunelem swych myśli do samego wnętrza. Pisze, że sama jest aspołeczna, że społeczeństwo ją męczy, że relacje społeczne odtwarza wyłącznie czysto intelektualnie. Jednocześnie daje do zrozumienia, że odcięcie się od ludzi jest bardzo kosztowne. Tak sobie uświadamiam, że człowiek jednak jest istotą stadną i mimo wielu sprzeczności, które nosi w sobie, jednak potrzebuje ludzi wokół siebie. Skrajny indywidualizm prowadzi do rozpadu społeczeństwa, ludzie potrzebują siebie nawzajem.

Zatrzymałam się na moment nad pytaniem o polski konserwatyzm. Prof. Staniszkis pisze, że z "intelektualnie wyrafinowanej formy stał się starczym narzekaniem", ograniczając się do lęku przed niepożądanymi zjawiskami. Ubolewam także nad tym, na co zwróciła uwagę prof. Staniszkis, a mianowicie:

młodzi ludzie nie są w stanie samodzielnie myśleć,

mają poglądy takie jakie podaje się w telewizji, publicystyce, poczytnych blogach. Nie ma tutaj miejsca na samodzielne dochodzenie do prawdy. Brakuje nam debaty, kwestionowania stawiany tez, brakuje swobody w wyrażaniu własnych opinii, brakuje nam odwagi i czasu przeznaczonego na refleksję.

Jeszcze kilka słów o wychowaniu. Prof. podkreśla, że matka zaszczepiła w niej silne poczucie wiary w siebie. Bowiem, jeśli się czegoś bardzo chce, pragnie to nie ma przeszkód na drodze do osiągnięcia tego. W domu rodzinnym nie uczono jej jak konkurować z innymi, jak być lepszym. Chodziło o to, aby być dobrym człowiekiem i toczyć bój ze sobą. Najważniejsze jest współzawodnictwo z samym sobą! Taki brak ambicji wobec innych paradoksalnie prowadzi do sukcesu.

Zachwyciła mnie autorka prowadząc mnie tunelem swych myśli do samego wnętrza. Pisze, że sama jest aspołeczna, że społeczeństwo ją męczy, że relacje społeczne odtwarza wyłącznie czysto intelektualnie. Jednocześnie daje do zrozumienia, że odcięcie się od ludzi jest bardzo kosztowne. Tak sobie uświadamiam, że człowiek jednak jest istotą stadną i mimo wielu sprzeczności, które...