Niezwykle smutne, brutalne, alegoryczne opowiadanie Stefana Żeromskiego...

Nowela ta opowiada o byłym powstańcu, który idąc przez pola późną jesienią... Powstańcem jest Andrzej Borycki, pseudonim Szymon Winrych, chłop przewożący broń na swoim wozie... W czasie wędrówki napotyka na oddział rosyjski, który z całą bezwzględnością morduje go, rewiduje i w takim stanie pozostawia go w szczerym polu razem z dwoma końmi, jednym zabitym i jednym rannym...

Nowela ta pokazuje jak nisko upadł Polak... Otóż w noweli powoli pojawia się drugi chłop, dla którego śmierć Winrycha, oznacza życie dla niego... Dochodzi on w to miejsce, gdzie zginął powstaniec, zabierając wszelkie potrzebne rzeczy... Broń, ubranie, buty, skórę martwego konia... Jednak pozostaje w nim odrobinę człowieczeństwa, w tak trudnych czasach i przez to pogrzebał zmarłego i odprawił nad nim modlitwę...

Utwór kończy się bardzo smutno, gdyż widzimy obraz rannego konia, który w jakikolwiek sposób próbuje się bronić przed nadlatującymi ptakami... Ten obraz jest bardzo alegoryczny dla ówczesnych Polaków, ale dla nas samych... Pokazuję ranną Polskę oraz Zaborców, którzy próbują ją całkowicie zabić...

Warto sięgnąć po ten brutalny utwór, by zobaczyć jak brutalny potrafi być świat ciemiężonego człowieka, Polaka... Jest to wyciąg z naszej smutnej historii... Polecam...

Niezwykle smutne, brutalne, alegoryczne opowiadanie Stefana Żeromskiego...

Nowela ta opowiada o byłym powstańcu, który idąc przez pola późną jesienią... Powstańcem jest Andrzej Borycki, pseudonim Szymon Winrych, chłop przewożący broń na swoim wozie... W czasie wędrówki napotyka na oddział rosyjski, który z całą bezwzględnością morduje go, rewiduje i w takim stanie...