Numer raczej przeciętny, co nie znaczy, że nie warty przeczytania. Poza kontynuacją "Cienia kata" zaoferowano tym razem dwa opowiadania anglosaskie oraz jedno polskie. Do tego trzy miniatury polskich autorek.

Rzuca się w oczy oprawa graficzna. Chris Achilleos pokazuje, w jaki sposób powstają jego obrazy na przykładzie amazonki z okładki książkowej. Rok 1990 to zaledwie początki internetu, dlatego bardzo doceniam ówczesny wkład czasopisma w popularyzowanie malarstwa fantastycznego.

Opowiadania Dicksona i Effingera nie są w sumie złe. Ale podobnych tekstów jest na pęczki, więc nie ma się za bardzo czym ekscytować.

Cieszy natomiast udany debiut Jacka Dukaja (wtedy 15-latka),którego "Złota Galera" zapowiada przyszłą jakość pióra tego autora. Wspomniane uprzednio miniatury odkładam szybko ad acta. Miniatury mają u mnie ciężko - tylko niekiedy jakaś mi się podoba.

Publicystyka na zwyczajowo już dobrym poziomie. Maciej Parowski kieruje ciętą ripostę pod adresem Jacka Inglota, który odważył się skrytykować w poprzednim numerze grupę polskich autorów social-fiction (Zajdel i spółka). Polska jest właśnie po Okrągłym Stole i polemika może po raz pierwszy toczyć się bez owijania w (czerwone) bandaże.

Do tego wyczerpujące porównanie fantasy i baśni na tle nowych teorii naukowych - to ciekawy esej autorstwa Grażyny Lasoń. Wśród ocenianych książek znajdziemy między innymi wznowioną w zeszłym roku "Wyspę Gar'Ingawi" Anny Borkowskiej. Recenzja Małgorzaty Skórskiej frapuje celnością!

A Maciej Iłowiecki referuje tym razem o metodzie analizy DNA w medycynie i kryminalistyce - co wtedy było ewenementem, jest dzisiaj fantastyką dnia codziennego...

Numer raczej przeciętny, co nie znaczy, że nie warty przeczytania. Poza kontynuacją "Cienia kata" zaoferowano tym razem dwa opowiadania anglosaskie oraz jedno polskie. Do tego trzy miniatury polskich autorek.

Rzuca się w oczy oprawa graficzna. Chris Achilleos pokazuje, w jaki sposób powstają jego obrazy na przykładzie amazonki z okładki książkowej. Rok 1990 to zaledwie...