Przez dwieście stron dostrzegałam pasję w narracji o trudach życia w Indonezji, o komunistycznej epoce, prześladowaniach, bogatym i biednym obliczu kraju. Im dalej, tym opowieść przybiera niepokojąca nutę i coraz bardziej zostaje naszpikowana przedziwnymi sytuacjami, zbiegami okoliczności, choć to właśnie początkowa część, snuta wolniej, jest najbardziej atrakcyjna i barwna ze względu na swoje tło historyczne i obraz wiejskiej społeczności. Ale gdy młoda, skrzywdzona bohaterka wyrusza do miasta zaczyna się psuć, a fabuła ociera się o kicz. Kolejne dwieście stron i niezliczona ilość komplikacji następujących zaskakująco szybko, jedna po drugiej. Do tego brutalność z jaką spotyka się chyba każda z bohaterek "Okruchów raju", bo kobiety albo są bite, poniewierane, gwałcone albo mordowane. A mimo to wszystko wydaje się jakieś nierealistyczne, wykreowane z przesadnym pośpiechem, zdarzenie gna zdarzenie, do tego są przeskoki czasowe, byle dalej akcje napędzać. Przy czym trudno chwilami zorientować się, na jakim etapie życia jest Meila i jej córka. Valko tak nieprecyzyjnie buduje całą atmosferę i przedstawia swoich bohaterów, że miałam wciąż wrażenie, iż Meila nie posuwa się w latach, a Adinda w krótkim czasie osiąga pełnoletność. Ma na to wpływ język, jakim się posługują. Matka, jakby niedojrzała, momentami chłopka, nie kończąca wszystkich klas, innym razem zdumiewająco błyskotliwa w trakcie rozmowy z córką, posiadająca wiedze na rożne tematy, bo przecież! w międzyczasie doszkalała się. Szkoda, że na czytelników spada to, jak grom z jasnego nieba. To tak, jakby bohaterka przestała być sobą. Meila traci dla mnie w tym momencie zupełnie swoją wiarygodność. Natomiast Adimda, pod wpływem szkół, zachodniej myśli i religii chrześcijańskiej zmienia się z europejską albo amerykańską pannice, która za nic ma swoją kulturę, a nawet matkę - staje się Nadią.

Do ostatecznego zabicia tej historii dochodzi przez wprowadzenie bohaterek polskiego pochodzenia. Z dobrego początku nie zostaje już nic, orientalny klimat, tak dobrze rozbudzony przez historię o zmiennych losach Meili nabiera ckliwości prosto z naszego podwórka. Absolutnie nie wierzę w prawdziwość mieszanych małżeństw przedstawionych w tej książce, bo albo są zgrane idealne aż do bólu, albo odznaczają się ogromnym okrucieństwem.
Rozumiem prosty język na początku, bo takie społeczeństwo maluje nam Valko, ale on nie ulega zmianie obojętnie z jakiej warstwy pochodzą bohaterowie. Jedynie czasem staje się dodatkowo wymuszony, sztuczny podczas czyjejś wypowiedzi, ale przez to opowieść nie nabierze wyższej nuty, by wzbić się poza swoją potoczność. W pewnym momencie uświadomiłam sobie, że przecież język nie oddaje mentalności ludzi Wschodu. Indonezyjczycy mówią w ten sam sposób co Europejki, identycznie myślą i podchodzą do rzeczy. Super.

Pierwszy raz zetknęłam się z autorką i mam dość. W jednej książce dostarczono mi tylu rozmaitych wrażeń, jakbym jednocześnie czytała powieść historyczną, przygodową, dramat, sci-fi i horror. To ci dopiero kicz!

Przez dwieście stron dostrzegałam pasję w narracji o trudach życia w Indonezji, o komunistycznej epoce, prześladowaniach, bogatym i biednym obliczu kraju. Im dalej, tym opowieść przybiera niepokojąca nutę i coraz bardziej zostaje naszpikowana przedziwnymi sytuacjami, zbiegami okoliczności, choć to właśnie początkowa część, snuta wolniej, jest najbardziej atrakcyjna i barwna...