Dawno temu, gdy byłam jeszcze nastolatką obejrzałam pewien film. Nie pamiętam w tej chwili, jakie miałam przemyślenia po seansie, ale pamiętam dobrze, że mi się podobał. Wryła mi się wtedy w pamięć najbardziej charakterystyczna scena z tegoż obrazu: kucający na poręczy łóżka, nagi mężczyzna, wpatrzony w okno.

To tytułowy Ptasiek – pacjent szpitala psychiatrycznego. Co go tam zawiodło? Najłatwiej byłoby powiedzieć, że pasja, która z czasem zaczęła przeradzać się w chorobę, ale to jednak nie do końca prawda.
Jego przyjaciel Al, przychodząc do niego, usiłuje nawiązać z nim jakikolwiek kontakt, bo Ptasiek z nikim nie rozmawia, nie robi w zasadzie nic po za świdrowaniem wzrokiem obranego przez siebie celu i spełnianiem często z pomocą personelu szpitalnego, swoich podstawowych potrzeb fizjologicznych. Al, wraca w swych opowieściach do historii ich wspólnej przyjaźni, przygód z młodych lat, do czasów, gdy ten pasjonat ptaków dopiero zaczynał swoją przygodę z nimi – fascynacja dość szybko zaczęła przybierać niezdrową formę, przesłoniła mu świat i zatarła granicę między rzeczywistością, a wyimaginowanym światem marzeń.
Opowieści Ala, o ich życiu, dzieciństwie, brutalności świata, wojnie, przeplatają się z dość monotematycznymi, ale kojącymi opisami z życia jego ptasich podopiecznych, kanarków – niesamowite, jak początkowo niepozorna pasja może przeistoczyć się w mistrzostwo hodowli. Ptasiek wie o kanarkach niemal wszystko, obserwuje je całymi godzinami, uczy się ich życia, systemu porozumiewania się. Próbuje też posiąść sztukę latania…

„Ptasiek” Williama Whartona to bardzo specyficzna opowieść. Mówi nie tylko o spełnianiu marzeń graniczącym z szaleństwem, opowiada także o pragnieniu bycia wolnym i niczym nieskrępowanym, o ucieczce ze świata zła i brutalności, o miłości szeroko pojętej i pięknie. Może sprawić, że zaczniemy trochę inaczej postrzegać rzeczywistość, zwracać uwagę na wartości, których dotychczas nie widzieliśmy (albo nie chcieliśmy widzieć).

Czy to książka dla każdego? Myślę, że tak, ale nie na każdy moment życia i nie na każdą chwilę czytelniczej drogi. Dlaczego? Bo czytając ją w niewłaściwej chwili można jej nie zrozumieć i przez to źle ocenić, a to już krótka droga do wyrządzenia krzywdy tej bardzo dobrej psychologicznej powieści.

Na koniec taka mała refleksja…Najprawdopodobniej, ile by się nie napisało słów o debiucie Whartona – czy stronę czy pięć – to chyba nigdy i tak nie odda się w pełni tego, co chciałoby się o nim powiedzieć. Polecam osobiste zmierzenie się z ubraniem myśli w słowa po zakończonej lekturze „Ptaśka”.

**http://ksiazkowka.blox.pl**

Dawno temu, gdy byłam jeszcze nastolatką obejrzałam pewien film. Nie pamiętam w tej chwili, jakie miałam przemyślenia po seansie, ale pamiętam dobrze, że mi się podobał. Wryła mi się wtedy w pamięć najbardziej charakterystyczna scena z tegoż obrazu: kucający na poręczy łóżka, nagi mężczyzna, wpatrzony w okno.

To tytułowy Ptasiek – pacjent szpitala psychiatrycznego. Co go...