Bałam się sięgnąć po „Ptaśka”. Kilka razy minęłam go w bibliotece- coś mnie w nim odpychało. Aż w końcu przyjaciółka wepchnęła mi go do ręki. Zabierając się do czytania postanowiłam pozbyć się swych uprzedzeń. "Przecież ta książka ma doskonałe recenzje, no i przyjaciółka raczej nie poleciłaby mi żadnego „chłamu”"- myślałam.
A teraz już nie wiem co myśleć… na pewno nie tego się spodziewałam po „jednej z najgłośniejszych powieści XX wieku”. Nie zawiodłam się, ale nie byłam zachwycona. Tak jak podejrzewałam, książka nie odkrywa nic nowego. W swoim czasie przeczytałam stosy powieści tego typu, autorstwa polskich pisarzy. Nagle wszystkie mi się przypomniały. Ten styl, akcja skupiająca się głównie na ludzkich odczuciach, portrety psychologiczne, nawiązania do wojny...
Na plus autora pracuje tutaj jego spora wiedza o ptakach- widać, że ma coś ciekawego do przekazania. Sam zarys powieści również jest całkiem ciekawy, dużo tu szaleństwa. Chwilami jawa miesza się ze snem i właściwie nie wiadomo gdzie niebo, a gdzie ziemia.
Trzeba przyznać, że „Ptasiek” ma w sobie to coś. Szkoda tylko, że bardzo głęboko ukryte.

Bałam się sięgnąć po „Ptaśka”. Kilka razy minęłam go w bibliotece- coś mnie w nim odpychało. Aż w końcu przyjaciółka wepchnęła mi go do ręki. Zabierając się do czytania postanowiłam pozbyć się swych uprzedzeń. "Przecież ta książka ma doskonałe recenzje, no i przyjaciółka raczej nie poleciłaby mi żadnego „chłamu”"- myślałam.
A teraz już nie wiem co myśleć… na pewno nie...