"... może bym się tak nie przejmował, gdyby nie to, że sam siebie przez tyle lat tak świetnie oszukiwałem."
Autor sprawnie prowadzi narrację i umie zaciekawić czytelnika. Zwykłe nudne czynności np. hodowanie kanarków, ćwiczenia, tworzenie modeli opisuje w taki sposób, że nie można się oderwać od książki. Jestem pod wielkim wrażeniem. Przygody chłopców są zabawne i interesujące. Niektóre sytuacje i dialogi bardzo mnie rozbawiły i zastanawiałam się, czy na pewno czytam dramat psychologiczny i czy wypada mi się śmiać. Podobało mi się też to przeniesienie ciężaru opowieści - najpierw najwięcej opowiada Al, Ptasiek mówi krótko, pojedynczymi słowami, trudno go zrozumieć. Później ta proporcja się odwraca, co odczytuję jakby Ptasiek się rozwijał, wracał. Pozytywnie zaskakujący był dla mnie fakt, że dr Weiss, mimo wielkiej niechęci i oporu Ala, trafnie go zdiagnozował.
Dla mnie ta książka jest o poszukiwaniu siebie. Dowiadywaniu się kim jesteśmy, a może nawet bardziej i boleśniej jacy nie jesteśmy. O poznaniu prawdziwego siebie i o oporze przed wciśnięciem w ramkę przez innych, łącznie z sobą. O tym, że żeby się poznać, trzeba sięgnąć głębiej pod to, co wydaje nam się, że o sobie wiemy i rozwiać wszelkie iluzje, które sami dla siebie stwarzamy. I o pogodzeniu się z tym, co znajdziemy w naszym najgłębiej skrywanym ja.
Trochę niepokoi mnie, że nigdy nie poznajemy imienia Ptaśka. Boję się też o to, co mu się tak naprawdę przydarzyło na wojnie, że on już siebie nie chciał, tak jak nie chciał swojego roweru, bo uważał, że jest zbezczeszczony. Natomiast końcowy motyw z Pertą mnie początkowo bardzo zasmucił, ale skoro Ptasiek się na niego zgodził, to właściwie się z tego cieszę.
Moim zdaniem, pomimo tchórzostwa, Al jest jednak bohaterem, patrząc na fragment, gdy niesie Ptaśka i ratuje go od zamarznięcia, tylko po prostu nie takim, jak sobie wyobrażał.
Polecam.
EDIT: Przeczytałam kawałek artykułu „William Wharton - szkic do portretu” autorstwa Krzysztofa Fordońskiego jak sugerował użytkownik Lkason83. Krążyłam wokół prawdy, ale jej nie widziałam, choć miałam ją przed oczami. Patrzyłam i nie widziałam, a przecież trzeba było "Żeby zobaczyć, nie patrzeć". Podnoszę ocenę o dwie gwiazdki.

"... może bym się tak nie przejmował, gdyby nie to, że sam siebie przez tyle lat tak świetnie oszukiwałem."
Autor sprawnie prowadzi narrację i umie zaciekawić czytelnika. Zwykłe nudne czynności np. hodowanie kanarków, ćwiczenia, tworzenie modeli opisuje w taki sposób, że nie można się oderwać od książki. Jestem pod wielkim wrażeniem. Przygody chłopców są zabawne i...