POPKulturowy Kociołek:

Złota era westernu jest już dawno za nami. Nadal jednak na świecie jest spore grono miłośników tego rodzaju popkultury, którzy nie ustają w poszukiwaniach dzieł wartych ich uwagi. Czy to tego grona można zaliczyć album Durango tom 1: Psy zdychają zimą? O tym można się przekonać, poświęcając czas na przeczytanie recenzji komiksu.

Akcja Durango tom 1 rozgrywa się w samej końcówce XIX wieku, kiedy to Stany Zjednoczone powoli wkraczały w „nowoczesność”, ciągle jednak borykały się z przemocą rodem z dawnych lat Dzikiego Zachodu. Nadchodząca przyszłość była trudna dla głównego bohatera serii, który całe swoje życie spędził w siodle z bronią u boku. Durango ma teraz jednak inne kłopoty. Przybył on właśnie do Białej Doliny z powodu listu otrzymanego od brata. Prosi on w nim o pomoc w rozprawieniu się z bandą najemników, którzy od pewnego czasu kąpią to spokojne miejsce we krwi i przemocy, a wszystko to za zgodą pewnego bogatego senatora.

Zarys fabuły komiksu niespecjalnie błyszczy oryginalnością. Nie ma co ukrywać, że scenariusz dzieła Yvesa Swolfs’a takowym nie jest. Mamy tu bowiem do czynienia z prostą klasyczną westernową opowieścią. Dziełem, w którym fani gatunku na pewno nie znajdą niczego innowacyjnego, jednocześnie otrzymają porcję sprawdzonych schematów, które powinny ich więcej niż zadowolić.

Umiejętne wykorzystanie wspomnianych klasycznych westernowych elementów jest jednocześnie ważną zaletą albumu. Dzięki nim zanurzamy się tu w krótkiej, ale naprawdę treściwej i angażującej historii, w której akcja miesza się z dramatem. Obok tego funkcjonują nieźle nakreśleni wyraziści bohaterowie, a co się z tym łączy otrzymujemy również całkiem dobrze napisane dialogi...

https://popkulturowykociolek.pl/durango-tom-1-recenzja-komiksu/

POPKulturowy Kociołek:

Złota era westernu jest już dawno za nami. Nadal jednak na świecie jest spore grono miłośników tego rodzaju popkultury, którzy nie ustają w poszukiwaniach dzieł wartych ich uwagi. Czy to tego grona można zaliczyć album Durango tom 1: Psy zdychają zimą? O tym można się przekonać, poświęcając czas na przeczytanie recenzji komiksu.

Akcja Durango tom 1...

Inspirowane twórczośćcią Corbucciego. Jeśli ktoś lubi klimaty z tanich spaghetti westernów, to jest to zdecydowanie pozycja dla niego. Znalazło się nawet miejsce dla Klausa Kinskiego.

Inspirowane twórczośćcią Corbucciego. Jeśli ktoś lubi klimaty z tanich spaghetti westernów, to jest to zdecydowanie pozycja dla niego. Znalazło się nawet miejsce dla Klausa Kinskiego.

Yves Swolfs stworzył "Księcia nocy", serie nie pozbawioną wad, ale całkiem lubię tę klasyczną opowieść o wampirach. W serii "Durango" dostajemy do bólu klasyczny western.
Rysunki są ok, ale fabuła to straszna sztampa, a główny bohater jest klasycznym robokopem z Dzikiego Zachodu. Los łączy go z różnej maści zbójami, Durango robi z nimi porządek i jedzie dalej.

Yves Swolfs stworzył "Księcia nocy", serie nie pozbawioną wad, ale całkiem lubię tę klasyczną opowieść o wampirach. W serii "Durango" dostajemy do bólu klasyczny western.
Rysunki są ok, ale fabuła to straszna sztampa, a główny bohater jest klasycznym robokopem z Dzikiego Zachodu. Los łączy go z różnej maści zbójami, Durango robi z nimi porządek i jedzie...

Nieśmiertelna historia ostatniego sprawiedliwego rewolwerowca o przydomku Durango, który na prośbę brata przyjeżdża, aby zrobić porządek z szarogęszącym się senatorem i jego poplecznikami. Niestety, przybywa za późno. Brat, ubogi hodowca krów, został zabity przez bandę zabójców na usługach Howletta. Co w tej sytuacji uczyni nasz bohater? Czy uda mu się oczyścić miasteczko? Czy znajdzie wsparcie mieszkających tam ludzi? Czy zyska ich wdzięczność? Na te pytania odpowie wam komiks. Czy warto mu poświęcić chwilę uwagi? Raczej tak, ale uprzedzam, że jest to smutna historia. Warto jednakże zaznaczyć, że jest narysowana z dbałością o szczegóły.

Nieśmiertelna historia ostatniego sprawiedliwego rewolwerowca o przydomku Durango, który na prośbę brata przyjeżdża, aby zrobić porządek z szarogęszącym się senatorem i jego poplecznikami. Niestety, przybywa za późno. Brat, ubogi hodowca krów, został zabity przez bandę zabójców na usługach Howletta. Co w tej sytuacji uczyni nasz bohater? Czy uda mu się oczyścić miasteczko?...

Jednorazowa przygoda. Klasyczny samotnik ruszający w stronę zachodzącego słońca. Szybszy od wściekłego psa, twardy niczym pień i nieznający strachu. Fabuła prosta, jak w spaghetti westernach. Nie ma co oczekiwać, że otrzymamy wybitne dzieło, które będzie na ustach czytelników przez kolejne pokolenia. Prosty język, choć białe płatki śniegu idealnie komponują się ze strużkami krwi, ale o tym już wiemy z filmów o rewolwerowcach :)

Jednorazowa przygoda. Klasyczny samotnik ruszający w stronę zachodzącego słońca. Szybszy od wściekłego psa, twardy niczym pień i nieznający strachu. Fabuła prosta, jak w spaghetti westernach. Nie ma co oczekiwać, że otrzymamy wybitne dzieło, które będzie na ustach czytelników przez kolejne pokolenia. Prosty język, choć białe płatki śniegu idealnie komponują się ze strużkami...

Dementuję pogłoski, jakoby "Durango" inspirowany był "trylogią dolarową" Sergia Leone. Przynajmniej w pierwszym tomie nie dostrzegłem takich konotacji. Owszem, inspirowany jest włoskimi westernami, także trylogią Sergia, ale nie tego Sergia. "Psy zdychają zimą" (cóż za pulpowa poezja, aż ciarki przechodzą mi po plecach gdy to piszę) to nic innego, jak parafraza brutalnych westernów Sergia Corbucciego: "Django", "Człowiek zwany ciszą" i "Specjalista", nazywanych "trylogią krwi i błota". Są to filmy o zupełnie innym charakterze niż twórczość Leone: mniej poetyckie, stworzone za mniejsze pieniądze, brudne, dekadenckie i traktujące tradycje westernu z jeszcze większą nonszalancją. Co ciekawe, filmy Corbucciego trylogią okrzyknięto dopiero po latach, gdy zauważono wspólne cechy tych trzech tytułów. Zamiarem reżysera nie było też tworzenie własnego uniwersum.


Motywy, plenery i postacie połączył w całość Yves Swolfs, zmieniając imiona bohaterów oraz lepiąc własną fabułę z różnych strzępków trylogii. Jednocześnie autor bardzo wyraźnie wskazuje czytelnikowi źródła swojej inspiracji. Tytułowy Durango to oczywisty odpowiednik legendarnego Django w interpretacji Franco Nero. Nietrudno zrozumieć ideę, jaka przyświecała Belgowi podczas kreowania postaci głównego bohatera komiksu. Po komercyjnym sukcesie najsłynniejszego obrazu Corbucciego, filmów z tajemniczym rewolwerowcem pojawiło się całe multum. Bezczelność dystrybutorów posunęła się tak daleko, że nawet obrazy niemające nic wspólnego z westernem wykorzystywały w tytule imię charyzmatycznego protagonisty. Wystarczy wspomnieć włoską odpowiedź na Spielbergowskie „Szczęki”, wyświetlaną jako „Django kontra rekin”.


Do przeczytania reszty tekstu zapraszam na Arkham: http://rekopisznalezionywarkham.blogspot.com/2014/04/komiks-zwany-durango_15.html

p.s. Wbrew temu co pisze kolega pod spodem Durango nie jest też "klasycznym westernem".

Dementuję pogłoski, jakoby "Durango" inspirowany był "trylogią dolarową" Sergia Leone. Przynajmniej w pierwszym tomie nie dostrzegłem takich konotacji. Owszem, inspirowany jest włoskimi westernami, także trylogią Sergia, ale nie tego Sergia. "Psy zdychają zimą" (cóż za pulpowa poezja, aż ciarki przechodzą mi po plecach gdy to piszę) to nic innego, jak parafraza brutalnych...

Klasyczny western. Bardzo dobrze się czyta i ogląda.
Polecam!.

Klasyczny western. Bardzo dobrze się czyta i ogląda.
Polecam!.