Druga część przygodowej trylogii Marcina Mortki jest koszmarna. Ale nie dlatego, że źle napisana - nie, nie, nic z tych rzeczy. Po prostu czytelnik ma wrażenie, że znalazł się w sennym koszmarze, z którego nie sposób się obudzić. „Droga...” jest mroczna, aż gęsto w niej od emocji i pojawiających się co kilka kilometrów indywiduów o niekoniecznie przyjaznych zamiarach. Heather, opuszczając Dom pod Pękniętym Niebem, nawet nie przypuszcza, w jak trudną podróż się wybiera. Chce odnaleźć Nolana i poznać przyczyny apokalipsy, która ogarnęła kraj. Jej podróż zdaje się nie mieć końca, a samotna dziewczyna, przemierzająca opustoszałe drogi starym samochodem, aż prosi się o kłopoty.

Heather nie może zawrócić z raz obranej trasy, choćby chciała. To droga jednokierunkowa. Choć chciałoby się krzyknąć: Heather, wracaj! Ale jedyne, co może zrobić czytelnik, to zacisnąć pięści i modlić się, żeby dziewczynie udało się z tarapatów wyjść cało. Być może uratuje ją dar, który otrzymała. Jest on jednocześnie przekleństwem i błogosławieństwem. Akcja nie zwalnia tempa, a autor użył kilku sprytnych zabiegów, by wciągnąć czytelnika bez reszty. Napięcie rośnie z każdym przeczytanym rozdziałem, niepokój towarzyszący lekturze nie opuszcza czytelnika praktycznie do aż do ostatniej strony.

Koniec świata jest sprawdzianem dla mieszkańców Ziemi. W obliczu apokalipsy ludzie, czy też istoty, w jakie się zamienili, pokazują prawdziwą twarz. A to oblicze może niestety bardzo różnić od tego, jakie prezentowali w czasach względnego spokoju. Sama Heather, dosłownie wrzucona w wir wydarzeń, przejdzie wewnętrzną przemianę. Czy wyjdzie jej ona na dobre? Dziewczyna na swej drodze spotka Odmienionych i Ocalałych, próbuje zrozumieć ich zachowanie. I, prawie jak w greckiej tragedii, fatum naznacza jej losy.

Przygoda, horror, wartka akcja i dobrze znane motywy zamieniają tę powieść drogi w pasjonującą lekturę, niekiedy klimatem przypominającą dzieła innego mistrza grozy - Stephena Kinga. Choć Mortka gra dość często wykorzystywanymi w literaturze młodzieżowej schematami (walka dobra i zła, miłość i przyjaźń, zdrada i lojalność, siły nadprzyrodzone, fatum) i wprowadza elementy fantastyczne, całość brzmi wiarygodnie. I przede wszystkim nie jest nudna, co więcej, autor potrafi czytelnika zaciekawić i zaskoczyć, podsycając wciąż jego ciekawość. Szczególnie wtedy, gdy pojawiają się pytania i wątpliwości, a odpowiedzi nawet nie majaczą na horyzoncie zdarzeń.

„Droga pod Pękniętym Niebem” pełna jest niebezpieczeństw. Jest też świetną odtrutką na mnożące się w zastraszającym tempie powiastki o wampirach i czarodziejach. I przykładem na to, że fabuła nie musi być przekombinowana i najeżona nadprzyrodzonymi zjawiskami, by przyciągnąć czytelników. Autor nie epatuje przemocą, choć kilka mocniejszych fragmentów też się znajdzie. Zgrabnie wplata w treść tematykę, która dzisiejszej młodzieży nie jest obca, a nawet sięga po kilka zakazanych owoców. Lekkie pióro, potoczysty styl, dobry pomysł i doskonały zmysł obserwacji sprawiają, że książki Marcina Mortki spodobają się większości czytelników i nie należy się sugerować ograniczeniami wiekowymi. To całkiem niezła porcja rozrywki, którą dosłownie się pochłania. Tylko nie czytajcie po zmroku, jeśli nie chcecie co pięć minut przerywać lektury i sprawdzać, czy jakieś monstrum nie czyha za waszymi plecami.

Magdalena Świtała