Lubię książki oparte na prawdziwych historiach, a w szczególności autobiograficzne. Kiedy je czytam, zastanawiam się, co czuli faktyczni bohaterowie w przedstawionych sytuacjach. Czy bali się tak jak ja? Wzruszali? Płakali z bezsilności? Płakali za utraconą osobą? Tego w 100% nie mogę stwierdzić na postawie przeczytanego tekstu. Wiem jednak, że autorzy tego typu książek bardzo emocjonalnie podchodzą do tego typu książek, dogłębnie zastanawiając się, które szczegóły swojego życia otworzyć przed czytelnikiem, a które zachować dla siebie.
Do książek zawierających elementy autobiograficzne można z całą pewnością zaliczyć niewielką powieść autorstwa włoskiego pisarza, Massimo Gramellini’ego – „Niech ci się coś pięknego przyśni”. To kolejna książka, do której przeczytania nakłoniła mnie jej niby zwyczajna okładka. Piszę niby, bo mały chłopiec szybujący w chmurach doskonale oddaje symbolikę uciekania w swoje marzenia. Czyli potocznie mówiąc – bujanie w chmurach. I to tak naprawdę jest treścią książki, ucieczka dzieci, a następnie dorosłych w świat marzeń, który jakże jest inny i mniej brutalny od otaczającej nas rzeczywistości.
Akcja książki rozpoczyna się we współczesności. Czterdziestodziewięcio letni Massimo, włoski dziennikarz i pisarz, spotyka się ze swoją matką chrzestną, której dał do przeczytania swoją najnowszą powieść. Ta doszukując się w niej elementów biograficznych pisarza stwierdza, że nikt nie powiedział mu prawdy o śmierci jego matki sprzed laty. Poczuwając się w obowiązku, wręcza mężczyźnie brązową kopertę, która skrywa tajemnicę sprzed czterdziestu lat.
Dziewięcioletni Massimo budzi się pewnego sylwestrowego poranka i ze zdumieniem odkrywa, że nie dość, że nie ma w domu ukochanej mamusi, to jeszcze tata dziwnie się zachowuje – ma atak szału, muszą go przytrzymywać policjanci, aby nie zrobił sobie krzywdy. Nieświadomego tragedii, jaka rozegrała się w domu chłopiec zostaje zabrany przez znajomych rodziców do ich mieszkania, gdzie spędza również noc. Następnego dnia po Massima przychodzi ojciec, nie ma jednak odwagi powiedzieć chłopcowi o dramacie z poprzedniego dnia. Zrzuca ten obowiązek na kapłana drużyny skautów, do której należał jego syn, księdza Baloo. To od niego Massimo dowiaduje się straszliwej prawdy – jego ukochana mama odeszła z tego świata. Chłopiec na tą wiadomość zamyka się w sobie, zanika w nim dziecięca radość życia. Do tego dochodzi mieszkania z nierozumiejącym tego świata ojcem oraz nianią, która nie potrafi okazywać chłopcu żadnych wyższych uczuć.
Massimo zmuszony jest wychowywać się w świecie, w którym nie ma miejsca na miłość i wzajemne zrozumienie. Jedyną ucieczką chłopca od tej rzeczywistości jest ucieczka w świat marzeń i wyobraźni. Kierując się życzeniem mamy, która przed snem mówiła mu do ucha – „Niech ci się coś pięknego przyśni” koncentruje się na drobnych przyjemnościach. Z czasem musi jednak na nowo nauczyć się żyć w rzeczywistym świecie, który rządzi się swoimi prawami.
Massimo przekazał w swojej książce bardzo ważną prawdę – nie da się kogoś całe życie okłamywać w istotnych sprawach, bo prawda i tak prędzej czy później wyjdzie na jaw. On sam przez całe życie słyszał, że jego matka, mimo że była chora na nowotwór, to zmarła na zawał serca po zapaleniu papierosa. Zdążyła się z nim jednak pożegnać. I chociaż ta wersja wydarzeń mu nie pasowała, to całe życie w nie wierzył. Po czterdziestu latach dowiedział się, że tylko część poświęcona pożegnaniu go przez matkę była prawdziwa. Przeżywa szok, a jego tożsamość osobowa została zachwiana.
„Niech ci się coś pięknego przyśni” to opowieść o setkach dzieci, które wychowują się bez matczynego ciepła, a ojców zbytnio nie obchodzą ich uczucia. Nie w każdym oczywiście tak jest. Książka jest tak wciągająca, że przeczytałam ją w jeden dzień. A przy okazji wylałam morze łez nad losem małego Massima.

Lubię książki oparte na prawdziwych historiach, a w szczególności autobiograficzne. Kiedy je czytam, zastanawiam się, co czuli faktyczni bohaterowie w przedstawionych sytuacjach. Czy bali się tak jak ja? Wzruszali? Płakali z bezsilności? Płakali za utraconą osobą? Tego w 100% nie mogę stwierdzić na postawie przeczytanego tekstu. Wiem jednak, że autorzy tego typu książek...