Ciekawie skonstruowana powieść obyczajowa, rozpisana na dwa głosy - adoptowanej córki i jej biologicznej matki.

Mimo iż temat adopcji i spotkania po latach jest często eksploatowany przez współczesną literaturę, autorce udało się nie popaść w banał - historia jest wiarygodna, realistyczna i nie egzaltowana, chociaż przesycona emocjami, co przy tego typu tematyce jest zrozumiałe.
Z ciekawością, a momentami z zapartym tchem śledziłam losy bohaterów, z których niemal każdy kryje jakąś tajemnicę. Sekrety wychodzą na jaw stopniowo, co pozwala spojrzeć na wcześniejsze decyzje i zachowania postaci z dystansem i większym zrozumieniem.

Spodobało mi się też zakończenie - bardzo po mojej myśli, chociaż otwarte i niedopowiedziane do końca, ale dające nadzieję na taki finał, jakiego sobie życzyłam jako czytelniczka.

Całość napisana jest lekko, styl współgra z nastrojem; jest tu miejsce i na wzruszenia, i na poczucie humoru, a autorka doskonale wyważyła te proporcje.

Było to moje pierwsze spotkanie z prozą pani Giffin, ale książka spodobała mi się na tyle, że na pewno za jakiś czas sięgnę po kolejne powieści autorki.

Ciekawie skonstruowana powieść obyczajowa, rozpisana na dwa głosy - adoptowanej córki i jej biologicznej matki.

Mimo iż temat adopcji i spotkania po latach jest często eksploatowany przez współczesną literaturę, autorce udało się nie popaść w banał - historia jest wiarygodna, realistyczna i nie egzaltowana, chociaż przesycona emocjami, co przy tego typu tematyce jest...