Chyba czytałam inną książkę.

A tak bardzo chciałam przeczytać tę, która zrodziła te dziesiątki zachwytów. Niestety, nic z tego.
Komiks. Ładnie wydany. Piękne ilustracje. Fajny pomysł, interesujące postacie. To tyle plusów.

Druga strona medalu to treść pisana, długość lektury i cena... z kosmosu.
Książka nim się dobrze zaczyna, to już się kończy.
Serio? To wszystko za prawie pięć dych???

Dziewczynka najpierw śpi pod namiotem, tylko po to, by rano stwierdzić, że się nie wyspała.
Zaraz potem wyrusza na swoją wyprawę, by coś narysować. Aż sprawdziłam, czy nie brakuje strony, albo czy się nie skleiły. Jedna historia się urywa, zaczyna się druga. Bez związku. No ale ok. Jedziemy dalej...

W czasie tej wyprawy Hilda wypowiada raptem kilka zdań. Całą robotę robią obrazki. Przymykam oko, w końcu to komiks.
No więc mała rysuje, rysuje, wreszcie zasypia na trawie. Gdy się budzi jest zima. Znika gdzieś trawa, kwiatki, jest biało i pada śnieg.
Nie zrozumiałam. Taka zmienna aura? Tak długo spała?

Hilda wędruje dalej. Dialogów nie przybywa jakoś specjalnie, za to więcej mamy przemyśleń bohaterki. Dobre i to. Dziecko spotyka trolla, zakłada mu na nos dzwonek, żeby słyszeć jego kroki, po czym wraca do domu. Troll idzie za nią, bo ten dzwonek bardzo mu przeszkadza. Hilda zdejmuje dzwonek, przeprasza, troll odchodzi.
I?

Aaa bym zapomniała. Jest jeszcze drewniak, który przychodzi do domu Hildy żeby się ogrzać. Choć Hilda tak naprawdę ani go nie zna, ani niespecjalnie lubi, ani nie wie nawet po co on tak naprawdę przychodzi, widać jednak, że nie jest tymi wizytami zachwycona.
Stwór mieszka w tym samym lesie, w wielkiej, drewnianej chacie, ale jakimś cudem ta żądna przygód dziewczynka, która buszuje non stop po okolicy i sypia na dworze, w namiocie, nigdy do tej chaty nie trafiła, mimo że mapka na początku książki pokazuje, że ten drewniany ludek jest jej najbliższym sąsiadem.

Ale że o co chodzi?

Zakupiłam książkę za te szalone pieniądze, po lekturze komentarzy. Przeczytałam m.in. że książka zawiera "poetycki szyk wypowiedzi" nie pasujący do dziecka.
Poważnie?
Mój 7mioletni syn nie zauważył niczego poetyckiego, ani ponad jego wiek. Ja też nie.
Ani jego, ani mnie książka nie zafascynowała. Szczerze mówiąc - polecam lekturę dla młodszych dzieci, zwłaszcza takich, którym wystarczą obrazki.
Może to coś dla fanów Mamoko?
Sama nie wiem.
Ja jestem rozczarowana.
Moje dziecko po jednorazowej lekturze, nigdy więcej do tej książki nie wróciło. Dziś postanowiłam ją sprzedać, bo gniecie mnie jej obecność w domu. Zwłaszcza cena na okładce mnie boli.
Mogłabym mieć za to dwie, albo trzy super książki.

Chyba czytałam inną książkę.

A tak bardzo chciałam przeczytać tę, która zrodziła te dziesiątki zachwytów. Niestety, nic z tego.
Komiks. Ładnie wydany. Piękne ilustracje. Fajny pomysł, interesujące postacie. To tyle plusów.

Druga strona medalu to treść pisana, długość lektury i cena... z kosmosu.
Książka nim się dobrze zaczyna, to już się kończy.
Serio? To wszystko za...