W tym świecie nie spotkacie krwiożerczych wampirów, cywilizacja nie stanie w obliczu zagłady, autorytarny władca nie będzie wydawał kolejnych brutalnych dekretów, aby ograniczyć Twoją wolność. Wszystko będzie normalne. Łudząco podobne do Twojej, Waszej, a wreszcie mojej rzeczywistości. A jednak coś sprawi, że ta historia stanie się niezwykła w swojej pozornej zwykłości. Może to przez prowokujące fale obijające się o brzeg plaży? Może przez żar lejący się z nieba? Może przez burze hormonów pobudzoną lekkim, dającym chwile ukojenia powiewem wolności? A może po prostu przez wszystko razem i każde z osobna. Z resztą latem wszystko jest dozwolone, latem nie ma rozsądnych wytłumaczeń.



Jestem zdania, że takie historia jak seria „Lato” powinno się chłonąć podczas wakacyjnego wypoczynku. Dlatego właśnie ją wybrałam. Cała seria składa się z trzech tomów napisanych przez Jenny Han: „Tego lata stałam się piękna”, „Bez ciebie nie ma lata”, „Dla nas zawsze będzie lato”.

Już same tytuły świadczą, że wszystko będzie kręcić się według uwielbianego przez nas wszystkich lata. Główną bohaterką jest Isabel, a właściwie Belly, która swoje miejsce na ziemi odnalazła już jako malutkie dziecko. Rok w rok odkąd pamięta wraz z bratem, matką i jej przyjaciółką- Suzann oraz dwoma jej synami- Jeremim i Conradem, miesiące letnie spędza w uroczej willi nad morzem. To właśnie na tą chwilę czeka z utęsknieniem przez cały rok. Od początku czuje, że te wakacje będą wyjątkowe. I tak jest dopóki Belly nie dowiaduje się, że Suzann ma nawrót nowotworu piersi. Każdy z bohaterów radzi sobie inaczej z tą sytuacją, a przy tym chcą zachować resztki normalności wśród szumu fal. Wreszcie wakacje dobiegają końca i wszyscy wiedzą, że nic już nie będzie takie jak dawniej. Jakby właśnie skończyło się dzieciństwo ,a dorosłość zaczęła walić drzwiami i oknami, nazbyt natarczywie, żeby można było ją zignorować. Kolejne lato jest inne. Ale jak ma być normalne po tym wszystkim co się wydarzyło? W dodatku Conrad stał się jeszcze bardziej zamknięty w sobie i zniknął nie mówiąc nikomu gdzie. Dla Belly nie liczy się, co wydarzyło się między nimi, wie że wraz z Jeremim muszą go odnaleźć. Koniec końców magia lata sprawia, że znów cała trójka trafia do willi nad morzem. Natłok uczuć, skrywanych pragnień tworzy zupełnie nowe relacje między Bells a jednym z braci Fisher. Relacje, która będzie krajobrazem dla ostatniej części. Mijają dwa lata, a życie bohaterów zaczyna nabierać własnych kształtów, w końcu są już dorośli. Żeby nie zdradzać zbyt wiele napiszę, że w tej części letni dom wakacyjny na nowo roztoczy swoją magię. Inną niż dotychczas, ale sprawi, że wszystkie uczucia wypłyną, a biała suknia będzie jedynie potwierdzeniem, że czasu na podjęcie decyzji jest już coraz mniej. Chyba, że to tak naprawdę nie jej decyzja?

Ok. Tyle z opisu. Teraz czas prześwietlić serie.
Kiedy trafiłam na pierwszą część wiedziałam, że to lektura, która pozwoli mi na moment odetchnąć od antyutopijnych powieści, którymi karmię się ostatnio w niebezpiecznej ilości. Od początku zaakceptowałam, że to zwykła młodzieżówka z kolejnym wciśniętym na siłę trójkątem. Dwaj bracia, piękna dziewczyna, jedno złamane serce i happy end, zresztą sami wiecie… A mimo to czytałam. Czytałam i czytałam, aż wreszcie pochłonęłam wszystkie trzy części i z delikatnym żalem zrozumiałam, że moja przygoda z Bells i resztą dobiegła końca. I znów zbeształam się za ocenianie książki po okładce (ładnej swoją drogą!;)

Bo to nie jest zwykły nastoletni romans z pięknym nadmorskim klimatem w tle. Nie, to historia prosto z życia o chorobie, rodzinie, o tym jak odnaleźć się wśród tragedii. Choć nie można też pominąć, że to także historia o dorastaniu, więc pierwsze miłości są nieuniknione. I uznaje to za duży plus, gdyby to była historia o tym „którego by tu brata usidlić” uciekłabym z krzykiem.

Jestem zdania, że nie trzeba było robić z tego aż trzech części. Ostatnia według mnie jest napisana przez siłę. Wygląda to trochę tak, jakby autorka wymyśliła sobie scenariusz i podłożyła wcześniej wymyślonych bohaterów, naciągając ich charaktery aby dopasowali się do całości, a wszystko pod parasolem dorastania. Pierwsze dwie części mają klimat, może nawet magię, która przyciąga, trzecia już tego nie ma, a szkoda.

Doceniam Jenny Han za kreacje bohaterów i znów to podkreślę w dwóch pierwszych częściach. Nie powiem, że obyło się bez stereotypowych charakterów ale jakoś szczególnie mi to nie przeszkadzało. Urokliwa i trochę dziecinna Belly, zabawny i przyjacielski Jeremi, skryty samotnik Conrad, naprzykrzający się starszy brat Steven oraz charyzmatyczna i opiekuńcza Suzann, to oni sprawiali, że chciało się czytać dalej. Choć emocjonalne niezdecydowanie Belly pozostawało wiele do życzenia…

Język, którym posługiwała się autorka jest prosty, czasem brakowało mi większej liczby opisów emocji, miejsc. Za to podobał mi się bardzo zabieg z umieszczeniem retrospekcji we wszystkich częściach. Dodatkową zaletą było zastosowanie w drugiej części naprzemiennie z narracją ze strony Belly, punkt widzenia Jeremiego, z kolei w trzeciej części był to punkt widzenia Conrada. Mogliśmy bliżej przyjrzeć się ich perspektywie na wydarzenia, które mają miejsce w powieści oraz, które wydarzyły się przed rozpoczęciem akcji.

Dobra, to tak na marginesie zamknijcie na moment oczy. Wyobraźcie sobie, że macie znów 16 lat (chyba, że naprawdę tyle masz). Być może właśnie teraz zahaczę o banał lub rozbiję się o samą płyciznę morza, ale naprawdę zamknijcie na chwilkę oczy. Słuchajcie. Odchodząc od wyglądu zewnętrznego, bo przecież cały czas wszyscy zarzekają się, że nie jest on najważniejszy. Wyobraźcie sobie siebie i chłopaka, który zna was od podszewki , jesteście przyjaciółmi, z nikim nie czujesz się tak dobrze, wiesz dlaczego? Bo on cię nie zawodzi. Do tego zawsze potrafi cię rozbawić i nie widzi świata poza tobą. No i to z nim całowałaś się po raz pierwszy. A teraz odrzućcie ten obraz i stwórzcie nowy obraz, drugiego chłopaka. On też cię zna, kiedy na niego patrzysz widzisz swoją pierwszą miłość, bohatera z dzieciństwa. Ale też osobę, która ciągle cię odpycha. W głębi serca wiesz, że nie zawsze możesz na niego zawsze liczyć. Paradoksalnie ciągle cię coś do niego przyciąga jak magnez. Denerwuje cię skorupa, którą sobie stworzył i jego zaciętość, która nie pozwala ci do niego dotrzeć.

Pierwszy to Jeremi. Drugi Conrad. Którego wybierzesz?;)

W tym świecie nie spotkacie krwiożerczych wampirów, cywilizacja nie stanie w obliczu zagłady, autorytarny władca nie będzie wydawał kolejnych brutalnych dekretów, aby ograniczyć Twoją wolność. Wszystko będzie normalne. Łudząco podobne do Twojej, Waszej, a wreszcie mojej rzeczywistości. A jednak coś sprawi, że ta historia stanie się niezwykła w swojej pozornej zwykłości....