Wyszło szydło z worka! Jim Mirroson wcale nie był przyjemnym gościem! Nie, żebym od razu spodziewała się po nim miłości do puchatych kotków i przeprowadzania niedowidzących staruszek przez jezdnię, ale że będzie tak koszmarnym bucem, jak przedstawił to Jerry Hopkins... no, moi mili, tego bym akurat nie podejrzewała.

Ale sorry, takie były czasy. Młodość Morrisona to lata sześćdziesiąte, czasy wszechobecnych skandali obyczajowych, narkotyków, strumieni alkoholu i seksualnych orgietek. Wszystko to, wchodzący w dorosłość Jim miał na wyciągnięcie ręki i wcale próbował trzymać się od tego z daleka. Hopkins w swojej biografii Morrisona napisał: "Prawie codziennie brał LSD lub palił marihuanę - albo i jedno i drugie naraz - i gryzmolił wiersze w notatniku*". Z obrazu wykreowanego przez autora książki, młody Jim jawi się jako postać mocno kontrowersyjna, ale też szalenie inteligentna i oczytana: "(...) ludzie z uczelni zapamiętali go jako młodzieńca o sprawnym intelekcie, a zarazem chwalipiętę. Kilku kolegów opowiadało, jak to Jim wodził ręką po swoim pokoju pełnym książek i prosił, aby wybrali którąś, otworzyli na przypadkowej stronie i zaczęli czytać tekst na głos. Nim kończyli akapit, Jim zdążył już podać tytuł książki oraz jej autora"**.

Hopkins Morrisona nie wybielił, za co my, czytelnicy, możemy być mu wdzięczni. Nie próbował go tłumaczyć, nie próbował naginać rzeczywistości i pisać, że to, co było czarne, tak właściwie było białe, bo to, tamto, czy siamto... Dzięki temu wyszedł mu kawał świetnej biografii, choć przyczepiłabym się do tego, że mógł dorzucić kilka interesujących smaczków, bo tych w życiu Morrisona na pewno nie brakowało, o czym świadczą doskonale zawarte w książce informacje. In plus działa również zamieszczenie w biografii wywiadów z Morrisonem. Mnie tylko utwierdziły w przekonaniu, że muzyk ten, mimo naprawdę odrażającego charakteru, cechował się wysoką inteligencją i wiedzą, miał też w sobie dużą "poetyckość" i zdolność do - uwaga, zabrzmi to trochę słabo, ale to najlepsze określenie, jakie mam - dostrzegania głębi w rzeczywistości.

Książkę Hopkinsa czyta się jednym tchem i brawa dla Anakondy, że decydując się na jej wydanie, znów postawili na zwycięskiego konia. Polecam.

Wyszło szydło z worka! Jim Mirroson wcale nie był przyjemnym gościem! Nie, żebym od razu spodziewała się po nim miłości do puchatych kotków i przeprowadzania niedowidzących staruszek przez jezdnię, ale że będzie tak koszmarnym bucem, jak przedstawił to Jerry Hopkins... no, moi mili, tego bym akurat nie podejrzewała.

Ale sorry, takie były czasy. Młodość Morrisona to lata...