No to ładnie trafiłem! Zacząłem czytać ten wywiad rzekę dosłownie dzień po tym jak historyk Cenckiewicz w tygodniku "Do rzeczy" opublikował dość spory artykuł na temat jakiś dziwnych kontaktów prof. Kieżuna ze służbami specjalnymi PRL. Cenckiewicz twierdzi, że ma na to dowody więc nie ma się co tu emocjonować. Sam profesor po tej publikacji popadł w dość spore emocje, mówił, że jakby był młodszy to inaczej by sprawy załatwił. W każdym bądź razie "gruba" sprawa. Polska prawica się podzieliła na tych co twierdzą, że jak tak można traktować tak wielki autorytet, a drudzy na zasadzie, że prawda wyzwala. Jednak nikt nie neguje bohaterstwa Kieżuna podczas Powstania Warszawskiego oraz dorobku naukowego profesora. No dobrze, ktoś kto byłby zainteresowany tymi mocno szokującymi informacjami na temat prawdopodobnej współpracy p. Witolda odsyłam do Internetu, jest tu tego sporo. Ja osobiście wierzę Cenckiewiczowi, to nie byle jakiś "histork kmiot od siedmiu boleści" czy inny pożyteczny idiota.
Co do samej książki to jak już wspomniałem jest to wywiad rzeka. Dziennikarz to R. Jarocki. Od razu napiszę, że owy dziennikarz podczas czytania tej książki był dla mnie irytujący. Jakiś taki "politycznie poprawny", marudzący coś od czasu do czasu, że trzeba być obiektywnym, ale jednocześnie szanuje on zdanie profesora (przykład jak Kieżun pod koniec książki wyraża swoją opinię o współczesnej Litwie). No tak, to kolejny "płostępowiec" co to twierdzi, że prawda leży po środku. Odnoszę się tylko do kilku jego dygresji i były one bardzo dla mnie męczące.
Z tego co na koniec napisał Jarocki ten wywiad to efekt kilkuletnich spotkań z p. Kieżunem. Zaczynamy od miejsca urodzenia, miejsc w których przebywał w młodości, szczegółowo o rodzinie profesora, następnie udział w Powstaniu Warszawskim, kariera naukowa (tu zaznaczę, że to naprawdę poważny, wybitny naukowiec z dziedziny szeroko pojętej ekonomii oraz zarządzania), wieloletni pobyt na emigracji w cywilizacji zachodu (w sensie geograficznym, bo Polska się także do takiej cywilizacji zalicza jakby ktoś miał wątpliwości). Dla mnie osobiście najbardziej męczące były te rozdziały, które dotyczyły kariery naukowej, akademickiej p. Witolda. Doceniam jego ogromny wkład w naukę (nie tylko polską), ale dla mnie jako czytelnika było to nużące. Generalnie książka jakoś tak niespecjalnie zrobiła na mnie wrażenie, ale warto przeczytać z tego względu by poznać tego jakże mądrego człowieka.
Na koniec dodam jeszcze ciekawą wypowiedź p. Cenckiewicza dotyczącą p. Kieżuna. Otóż po tej całej niedawnej aferze, ktoś historykowi zadał następujące pytanie. Jak to jest, że wcześniej nieznany bliżej wielu ludziom, jakoś tak od dwóch lat profesor stał się takim jakby autorytetem polskiej prawicy.
Cenckiewicz na to, że to bardzo dobre pytanie! No właśnie... "Szału nie ma", ale zachęcam do przeczytania.
P. S. Ciekawą rzeczą były relacje z pobytu w USA prof. Kieżuna. Otóż potwierdza on to co wielu myśli, ale ze względu na terror politycznej poprawności nie powie głośno. Chodzi o czarnych studentów - to, że uczyli się gorzej od białych i do tego byli roszczeniowi. Nic nowego, w podobnym duchu pisał Tyrmand w "Zapiskach dyletanta".

No to ładnie trafiłem! Zacząłem czytać ten wywiad rzekę dosłownie dzień po tym jak historyk Cenckiewicz w tygodniku "Do rzeczy" opublikował dość spory artykuł na temat jakiś dziwnych kontaktów prof. Kieżuna ze służbami specjalnymi PRL. Cenckiewicz twierdzi, że ma na to dowody więc nie ma się co tu emocjonować. Sam profesor po tej publikacji popadł w dość spore emocje,...