Książkę Stephen’a Alforda czyta się bardzo przyjemnie jak na tak opasłą książkę historyczną. Podziwem napawa szczególnie fakt, że potrafił w tak prosty i przejrzysty sposób przedstawić skomplikowaną historię tajnych służb za rządów Elżbiety I. Postarał się przy tym, aby odpowiednio zarysować tło historyczne oraz wykazać wszelkie problemy i wyzwania, które stały przed członkami Tajnej Rady.

Przy tak dużym nakładzie historycznym postaci są zarysowane bardzo dokładnie przez co momentami książkę czyta się jak szpiegowski thriller, a sympatia do niektórych postaci nieuchwytnie łapie czytelników (a przynajmniej mnie) podczas lektury.

Bardzo lubię książki historyczne, które odchodzą od militarnej tematyki, a pokazuje bardziej życie prostych obywateli i taką książką jest też pozycja Stephen’a Alforda.

Książkę Stephen’a Alforda czyta się bardzo przyjemnie jak na tak opasłą książkę historyczną. Podziwem napawa szczególnie fakt, że potrafił w tak prosty i przejrzysty sposób przedstawić skomplikowaną historię tajnych służb za rządów Elżbiety I. Postarał się przy tym, aby odpowiednio zarysować tło historyczne oraz wykazać wszelkie problemy i wyzwania, które stały przed...

Mam nieprzyjemne wrażenie, że autor ma czytelnika za durnia. Albo kogoś z problemami z pamięcią. Ilość zbędnych, powtórzonych informacji jest czasem przytłaczająca. Np. po rozdziale poświęconym jednemu ze szpiegów, w kolejnym mamy powtórkę z jego skróconej biografii, którą przed chwilą czytałem ze wszelkimi szczegółami. To jest bez sensu, zupełnie jakby autor bał się, że czytelnicy mają masakryczne problemy z pamięcią. Drugie rozwiązanie jest takie, że podpisał kontrakt na książkę liczącą tyle i tyle znaków, a nie mogąc osiągnąć właściwej liczby, po prostu napompował książkę powtórkami, sztucznie zwiększając jej objętość. Jak student w pracy zaliczeniowej. Ta książką jest interesująca i ciekawa w swoich najlepszych fragmentach, ale za mało jest cukru w cukrze. Mam wrażenie, że można było osiągnąć coś lepszego.

Mam nieprzyjemne wrażenie, że autor ma czytelnika za durnia. Albo kogoś z problemami z pamięcią. Ilość zbędnych, powtórzonych informacji jest czasem przytłaczająca. Np. po rozdziale poświęconym jednemu ze szpiegów, w kolejnym mamy powtórkę z jego skróconej biografii, którą przed chwilą czytałem ze wszelkimi szczegółami. To jest bez sensu, zupełnie jakby autor bał się, że...