Sięgnęłam po tę książkę gdy dowiedziałam się, że do kin wchodzi właśnie film pod tym samym tytułem. Gdy tylko obejrzałam zwiastun wiedziałam już, że moja wrażliwość po prostu nie pozwoli mi go obejrzeć. Już od szkoły średniej nie mogłam czytać ani oglądać niczego na temat II wojny światowej, Holokaustu, getta, obozów zagłady. Wszystko było dla mnie, i jest nadal, tak bardzo przejmujące, tak brutalne, że po prostu nie jestem w stanie przez to przejść. Nie potrafię zmierzyć się z tymi emocjami.

Książka Uriego Orleva 'Biegnij chłopcze, biegnij' jest inna. Narracja jest prosta i rzeczowa. Nie sposób się od niej oderwać, ale też ze spokojem można dotrwać do końca. Wszystkie wydarzenia zostały opowiedziane wiarygodnie, w sposób bezpośredni i klarowny, jednak całkowicie pozbawiony emocji. Styl, jaki zaproponował czytelnikowi Orlev zasługuje, z mojej strony, na wielkie brawa. Książka absolutnie mnie porwała, ale nie pozostawiła w moim sercu tego emocjonalnego ciężaru, który niewątpliwie bardzo długo bym nosiła.

'Biegnij chłopcze, biegnij' to przejmująca opowieść o losach ośmioletniego chłopca, Srulika, który zgodnie z obietnicą daną ojcu, za wszelką cenę stara się przeżyć. Gdy udaje mu się wydostać z warszawskiego getta, jego życie zmienia w wielką, nieustającą ucieczkę. By się ratować, zmienia nazwisko na polskie i powoli zapomina o swojej żydowskiej tożsamości. Tuła się od wsi do wsi, by zarobić na chleb. Pasie krowy, owce, kozy i inne hodowane przez chłopów zwierzęta. Nie śpi w domu, lecz w oborach i chlewach. Gdy musi uciekać schronienie daje mu las, wtedy śpi na drzewach, poluje na ptaki i inne drobne zwierzęta. Czasem trafia do dobrych ludzi, czasem jednak wręcz przeciwnie. Musi radzić sobie sam.

Książkę bardzo polecam, zwłaszcza, że jest ona zapisem prawdziwych wydarzeń, opowiedzianych Orlevowi przez głównego bohatera, żyjącego do dziś Yorama Friedmana.

Sięgnęłam po tę książkę gdy dowiedziałam się, że do kin wchodzi właśnie film pod tym samym tytułem. Gdy tylko obejrzałam zwiastun wiedziałam już, że moja wrażliwość po prostu nie pozwoli mi go obejrzeć. Już od szkoły średniej nie mogłam czytać ani oglądać niczego na temat II wojny światowej, Holokaustu, getta, obozów zagłady. Wszystko było dla mnie, i jest nadal, tak bardzo...