Książkę się czyta jednym tchem, obfituje w opisy obyczajowości, sceny z życia codziennego itp. Jednak trudno nie odnieść wrażenia, że ani to pomnik pamięci Ciechowskiego (co Potocka podkreśla w tej książce kilkakrotnie), ani spowiedź niepogodzonej z losem kobiety. Potocka wszędzie podkreśla, jak cudowną byli parą, jak się świetnie rozumieli, czego ona Ciechowskiego w życiu nie nauczyła, nie pokazała, z kim nie poznała i czego to dzięki niej nie doświadczył. Nie kwestionuję tego, tyle że ta autopromocja budzi mój niesmak. Na pierwszym planie w tej książce zawsze i wszędzie widać ją: jej zasługi, jej osiągnięcia, jej dokonania,jej poświęcenie dla Ciechowskiego. Ta książka jest dla mnie trochę jak próba rehabilitacji po latach, pokazanie: "Hej pamiętacie, jestem producentką, montażystką, aktorką - grałam u Wajdy - stać mnie na więcej niż na Matki, żony i kochanki". Całość w moim przekonaniu wypada dość pretensjonalnie. Nie potrzeba Ciechowskiemu takich pomników pamięci. Choć przyznaję, sama forma wspomnień wciąga i czyta się tę książkę w jeden wieczór.

Książkę się czyta jednym tchem, obfituje w opisy obyczajowości, sceny z życia codziennego itp. Jednak trudno nie odnieść wrażenia, że ani to pomnik pamięci Ciechowskiego (co Potocka podkreśla w tej książce kilkakrotnie), ani spowiedź niepogodzonej z losem kobiety. Potocka wszędzie podkreśla, jak cudowną byli parą, jak się świetnie rozumieli, czego ona Ciechowskiego w życiu...