Wilbur Smith jest jednym z moich ulubionych pisarzy. Pięknie pisze o Afryce i o przygodach toczących się na otwartym morzu. Jednak z bólem serca muszę stwierdzić, że Płacz aniołów to najgorsza powieść tego autora.
Książka składa się z dwóch części. Pierwsza z nich, której akcja toczy się pod koniec XIX wieku, zachwyca i relaksuje. Natomiast akcja drugiej części osadzona została w 1977 roku, pełna jest wojskowego ducha walki (w negatywnym znaczeniu tego określenia). Kolejne pokolenia rodziny Ballantyne'ów (praprawnuków) są jakby pisane na siłę, rzadko kiedy porywają i gdyby nie język powieści trudno byłoby dobrnąć do końca. Zbyt duży przeskok w czasie sprawił, że wiele przygód zapewne zostało pominięte. Gdyby Płacz aniołów zakończyć na pierwszej części było by to rewelacyjne dzieło.
Jeżeli chodzi o plusy, to wspomniany już wcześniej przeze mnie język pisarza, bardzo dobrze przedstawiona pierwsza część książki. Ponadto końcówka sprawiła, że wszystko połączyło się w jedną spójną całość z poprzednimi tomami sagi.

Wilbur Smith jest jednym z moich ulubionych pisarzy. Pięknie pisze o Afryce i o przygodach toczących się na otwartym morzu. Jednak z bólem serca muszę stwierdzić, że Płacz aniołów to najgorsza powieść tego autora.
Książka składa się z dwóch części. Pierwsza z nich, której akcja toczy się pod koniec XIX wieku, zachwyca i relaksuje. Natomiast akcja drugiej części osadzona...