Cenię Dona DeLillo i lubię opowiadania publikowane przez pisarzy amerykańskich w pismach w stylu "New Yorkera". To właściwie osobny, specyficzny gatunek krótkiej prozy, w której DeLillo czuje się naprawdę nieźle.

Amerykanin jest pisarzem nierównym i obok wybitnej "Libry" opublikował choćby "Performerkę", która jest bodaj najgorszą książką, jaką czytałem w ostatnich latach. "Anioł Esmeralda" to bardzo dobry zbiór, od którego można zacząć przygodę z tym autorem. Opowiadania są realistyczne (może poza "Ludzkimi momentami w czasie trzeciej wojny światowej", które nie przystaje do reszty), pokazują ludzi w mniej lub bardziej kryzysowych sytuacjach życiowych. Według mnie najlepsze są: "Stworzenie świata", "Biegacz" i "Akrobatka z kości słoniowej". Bardzo wiarygodna jest warstwa psychologiczna. Emocje bohaterów są namacalne i prowadzą wręcz do dyskomfortu u czytającego (np. lęk przed trzęsieniem ziemi w "Akrobatce..."). Styl DeLillo jest charakterystyczny, a krótka forma mu służy, bo wymaga dyscypliny i nie ma wiele miejsca na odpływanie w postmodernistyczne niejasności.

To co jest charakterystyczne to fakt, że utwory z tego zbioru wychodziły premierowo nie tylko w czasopismach literackich, ale również w popularnych pismach społeczno-politycznych, czy wręcz w męskich magazynach lifestyle'owych. To znamionuje nieco inną pozycję literatury i rolę krótkiej prozy w Ameryce.

Mam nadzieję, że inne opowiadania DeLillo też zostaną opublikowane, bo autor ma ich w dorobku więcej, niż dziewięć.

Cenię Dona DeLillo i lubię opowiadania publikowane przez pisarzy amerykańskich w pismach w stylu "New Yorkera". To właściwie osobny, specyficzny gatunek krótkiej prozy, w której DeLillo czuje się naprawdę nieźle.

Amerykanin jest pisarzem nierównym i obok wybitnej "Libry" opublikował choćby "Performerkę", która jest bodaj najgorszą książką, jaką czytałem w ostatnich...