Powieści fantasy z założenia powinny zachwycić czytelnika oryginalnie przedstawionym światem, przy którego tworzeniu autor może bez skrępowania puszczać wodze fantazji. Nie da się jednak nie zauważyć, że coraz więcej historii, jakie znajdziemy na półkach księgarni, to opowieści wtórne i bez końca wałkujące ten sam, wyświechtany od nadmiernego zużycia, schemat. Ciężki jest więc los pisarza mającego ambicję stworzyć coś nowego, niepowtarzalnego. Czasem na szczęście się to udaje i taki właśnie powiew świeżości odnalazłam w „Światłorodnych”, drugim tomie trylogii „Zrodzeni w mroku”, autorstwa Alison Sinclair.

Przed kilkuset laty na skutek klątwy ludzkość została podzielona na Ciemno i Światłorodnych. Pierwsi mogą przeżyć tylko w ciemności, drudzy jedynie w pełnym świetle. To co dla jednych jest esencją życia, dla innych stanowi wyrok śmierci. Obie rasy żyją obok siebie, starając się nie wchodzić sobie w drogę. Do czasu! Na skutek intryg delikatna i krucha równowaga zostaje zachwiana i obydwie społeczności stają na krawędzi wojny. Komu zależy na doprowadzeniu do wyniszczającego konfliktu? Czy demoniczni Cieniorodni, do tej pory pojawiający się jedynie w legendach, istnieją naprawdę? A jeśli tak, to jaki jest ich prawdziwy cel?


Przygodę ze „Zrodzonymi w mroku” zaczęłam nietypowo, bo od drugiego tomu, nie przeszkodziło mi to jednak w szybkim odnalezieniu się w historii stworzonej przez autorkę. To właśnie wykreowany przez nią świat z miejsca mnie zachwycił. Wprawdzie nie wszystko otrzymujemy na tacy, jednak z informacji zbieranych na kolejnych stronach wyłaniają się dwie fascynujące rzeczywistości, jedna należąca do świata ciemności, a druga światła.

Żyjący w nieustannej ciemności, pozbawieniu wzroku Ciemnorodni „widzą” otaczający ich świat dzięki tzw. „sonowaniu”, które z opisu przypomina stosowanie sonaru. Rasa ta całkowicie wyrzekła się magii, polegając na wynalazkach stworzonych ludzką ręką. W przeciwieństwie do nich, życie Światłorodnych uzależnione jest od magów, których czary umożliwiają im przetrwanie zabójczych nocnych ciemności. Autorce naprawdę dobrze udało się oddać atmosferę obydwu światów. Fragmenty poświęcone Ciemnorodnym są mroczne, podczas gdy w tych opowiadających o Światłorodnych można wręcz poczuć promienie słońca na skórze.

Narracja poprowadzona jest z punktu widzenia różnych postaci, odgrywających decydujące role w każdej ze społeczności. Bohaterowie także stanowią mocny punkt powieści - nie są bez skazy, a ich motywy oraz postępowanie nie są tak jednoznaczne, jak mogłoby się wydawać. Ponadto, tym co jeszcze wyróżnia ich na tle innych powieści, jest ich wiek. Z wyjątkiem młodego następcy trony Światłorodnych, większość głównych bohaterów to osoby dojrzałe, będące w kwiecie wieku (może oprócz pewnego maga, którego wiek waha się w granicach setki, przyznać mu jednak trzeba, że prezentuje się nienagannie). Co się z tym wiąże, nie znajdziecie tu również żadnego mdławego wątku romansowego, który niczym plaga opanował ostatnio powieści fantastyczne.

Jak zdążyłam się zorientować, pierwszy tom cyklu raczej nie wzbudził entuzjazmu, zbierając dosyć chłodne recenzje. Trudno jest mi zrozumieć z czego to wynika, ponieważ drugą część uważam za przykład naprawdę dobrego fantasy. Może oznacza to po prostu, że trylogia rozwija się wraz z kolejnym tomem? Miejmy taką nadzieję! Wyczekuję kolejnej części, mam także zamiar nadrobić braki i sięgnąć po pierwszą.

„Światłorodni” to podróż do niezwykłego, fascynującego świata, w którym znajdziecie magię, intrygi i spiski. Powieść naprawdę mnie oczarowała i mam nadzieję, że z Wami będzie podobnie!

Powieści fantasy z założenia powinny zachwycić czytelnika oryginalnie przedstawionym światem, przy którego tworzeniu autor może bez skrępowania puszczać wodze fantazji. Nie da się jednak nie zauważyć, że coraz więcej historii, jakie znajdziemy na półkach księgarni, to opowieści wtórne i bez końca wałkujące ten sam, wyświechtany od nadmiernego zużycia, schemat. Ciężki jest...