Jeśli tak wygląda ciekawy przykład sagi legendarnej, to nie wiem, czy chcę wiedzieć, jak wygląda przykład nieciekawy.
na podstawie dotychczasowych lektur odniosłam wrażenie, że sagi są na wskroś trzeźwe i rzeczowe - trzeźwość i rzeczowość mogą oczywiście obejmować sny i znaki wieszcze, czego nie trzeba wyjaśniać, ale co innego sen wieszczy, a co innego czysta fantastyka.
Mam wrażenie, że pozostałości stylu klasycznych sag są pewną konwencją wynikającą z konieczności oparcia fabuły na jakimś wątku, najlepiej znanemu autorowi - co zatem łatwiejszego, niż wysoko urodzony chłopaczek, który musi odzyskać należne dziedzictwo? Ale zamiast popisów mieszczących się w granicach prawdopodobieństwa mamy eskalację czystej fantastyki. Niespożyte siły, magiczne artefakty, głęboka beztroska, z jaką narrator przedstawia czas i miejsca wydarzeń - tak by wyglądała jedna z baśni 1001 nocy, gdyby Skandynawowie czytywali Arabów.
No i oczywiście wątek miłosny - ale gdzie mu do subtelności przeżyć Gunnlauga. Halfdan ma iście średniowieczny romans z tradycyjnym odkryciem tożsamości ukochanej po całym szeregu nieprawdopodobnych przygód. Jedyne, co stanowi pewien charakterystyczny skandynawski rys to to, że młodzi spotykają się przy okazji dokonywania rodowej zemsty.

Jeśli ktoś ma inne lektury, to niech się nimi zajmie zamiast tego.

Jeśli tak wygląda ciekawy przykład sagi legendarnej, to nie wiem, czy chcę wiedzieć, jak wygląda przykład nieciekawy.
na podstawie dotychczasowych lektur odniosłam wrażenie, że sagi są na wskroś trzeźwe i rzeczowe - trzeźwość i rzeczowość mogą oczywiście obejmować sny i znaki wieszcze, czego nie trzeba wyjaśniać, ale co innego sen wieszczy, a co innego czysta fantastyka....