Po „Kobietach z Czerwonych Bagien” jest to moje drugie spotkani z prozą Grażyny Jeromin-Gałuszki. Proza taj autorki jest specyficzna – osadzona na prowincji, ale nie na tej słodkiej i sielankowej, lecz pełnej trudu i prostych obowiązków od rana do wieczora, a ponadto pełno tu tajemniczości, niedopowiedzeń, niedokończonych wątków z przeszłości – taki słodko-gorzki obraz wsi. Główna postać to Maksym Bromski, teraz już dorosły mężczyzna, który zostaje wplątany w wątek sensacyjny. Jako dziecko każde wakacje spędzał u babci na wsi. Był to zawsze dla niego czas szczęśliwości i beztroski, aż do pewnego lata sprzed piętnastu lat naznaczonego tragedią, które zakończyło jego dzieciństwo i odarło ze złudzeń jego dziecięcą naiwność. To samo dotyczy jego przyjaciółki zza rzeki, która nagle dorośleje i przestaje „rozmawiać z aniołami”. Sensacyjna teraźniejszość głównego bohatera przeplata się w powieści z jego wspomnieniami dzieciństwa na wsi aż do rozwiązania tajemnicy sprzed lat. Ta książka to także historia miłości – prostej, z planami na przyszłość, jednak brutalnie przerwanej. Już sam tytuł sugeruje dużo emocji, niespełnionych pragnień, tęsknoty i żalu , a może nawet cierpienia. Wplecenie wątku kryminalnego w obyczajowe tło to zabieg, który zaciekawia czytelnika i wciąga go w akcję. Jednak to nastrojowe opisy prostego życia na wsi najbardziej tu przyciągają. Ciekawie odmalowane postaci kobiet, wręcz niezwyczajnych i dziwnych, to już chyba znak firmowy autorki.

Po „Kobietach z Czerwonych Bagien” jest to moje drugie spotkani z prozą Grażyny Jeromin-Gałuszki. Proza taj autorki jest specyficzna – osadzona na prowincji, ale nie na tej słodkiej i sielankowej, lecz pełnej trudu i prostych obowiązków od rana do wieczora, a ponadto pełno tu tajemniczości, niedopowiedzeń, niedokończonych wątków z przeszłości – taki słodko-gorzki obraz wsi....