Opinia dotyczy całego cyklu.

Zapowiadało się dość ciekawie i czytało się bardzo dobrze, ale....

Wszystkie "ale", czyli rzeczy, które mnie zirytowały :
- ogólny brak chronologii (poniekąd usprawiedliwiony: żeby wątki historyczne
gładko łączyły się ze współczesnymi) wprowadzał straszny chaos
- sposób w jaki rozmawiały ze sobą te wszystkie "psiapsiółki", którym nieobcy
jest slang nastolatek, jak i tematy ich rozmów - głównie ploty i obrabianie
dupy innym
- nagminnie powtarzane Ave Maria, często niepasujące do sytuacji
- główna bohaterka, która w życiu prywatnym jest totalnie niezorganizowana
(patrz: remont mieszkania, moment składania papierów w Urzędzie), ale w
pracy okazuje się fachowcem i profesjonalistką z bardzo analitycznym
umysłem
- romantyczne sceny "Joasia + Kemal" melodramatyczne do porzygu, jak to mówi
dzisiejsza młodzież, czytałam pobieżnie a czasami przeskakiwałam całe
akapity, żeby nie cisnąć książką o ścianę
- fikcja fikcją, licentia poetica swoją drogą, ale wywód przodków Joasi to
jakiś absurd graniczący z żenadą, dziwi wręcz fakt, że taka wszechstronna
osoba jak Joasia nie znalazła w swoim drzewie genealogicznym Leonarda da
Vinci
- fakt, że sama autorka wciela się w rolę głównej bohaterki, jest po prostu
żałosny i śmieszny

Rzeczy, które mi się spodobały:
+ opisy życia antenatek Joasi były rewelacyjne wręcz fenomenalne i tylko dlatego postanowiłam przeczytać wszystkie trzy tomy

Gdyby nauczyciel spytał mnie, co autorka tej książki miała na myśli, odpowiedziałabym bez wahania, że ona uważa wszystkich facetów za zło konieczne.

Cykl polecam... nieszczególnie ;-)

Opinia dotyczy całego cyklu.

Zapowiadało się dość ciekawie i czytało się bardzo dobrze, ale....

Wszystkie "ale", czyli rzeczy, które mnie zirytowały :
- ogólny brak chronologii (poniekąd usprawiedliwiony: żeby wątki historyczne
gładko łączyły się ze współczesnymi) wprowadzał straszny chaos
- sposób w jaki rozmawiały ze sobą te wszystkie "psiapsiółki", którym nieobcy
...