Zanim rozpoczęłam lekturę książki „Cała prawda o…” Ilony Felicjańskiej, która jest
w zasadzie zapisem i podsumowaniem rozmów, jakie z Wicemiss Polski przeprowadziła Aneta Pondo, zadałam sobie pytanie, co tak naprawdę wiem o rzeczonej Felicjańskiej?
Okazało się, że bardzo niewiele. Że to właśnie modelka, postać dobrze znana w mediach, której nazwisko przewijało się na łamach gazet i portali internetowych. Potem długo nic, aż przypomina mi się szum wokół wypadku samochodowego, który spowodowała pod wpływem alkoholu. I wreszcie pojawiają się słuchy o książce, którą Felicjańska pisze – książce okrzykniętej polską wersją „50 twarzy Greya” – rzecz, o której najgłośniej było chyba zanim trafiła do sprzedaży w księgarniach. „Cała prawda o…” pokazała, jak znikoma moja wiedza jest. Takich osób jak ja jest na pewno więcej, ale w przeciwieństwie do innych, nigdy nie przyszło mi na myśl, by Felicjańską osądzać. Bo nadeszła moda, jak nawet podkreśla sama zainteresowana, „na nielubienie Felicjańskiej”.
„Cała prawda o” to nie tyle wywiad-rzeka. To przede wszystkim szczera rozmowa między kobietami, które już się znają. Czuć tu coś więcej niż suchą relację dziennikarz – celebryta. Całość składa się w zasadzie na biografię modelki – od czasów dziecinnych, przez konkursy piękności, pierwsze kroki na wybiegu, pracę w telewizji, małżeństwo, macierzyństwo, założenie fundacji aż do…rzekłabym, przebicia bajkowej bańki mydlanej. Felicjańska mówi otwarcie o problemie alkoholowym, owym nieszczęsnym wypadku samochodowego, niemalże publicznym linczu, rozpadzie rodziny, wielokrotnych terapiach AA. I wreszcie przechodzi do swoistego „odrodzenia się” – pożegnania z dawną niedowartościowaną
i zakompleksioną (tak, właśnie!) Iloną, rozliczenia się z podjętych przez siebie decyzji, rozpoczęciem nowego etapu w życiu. Ta książka więc to też rodzaj spowiedzi i chyba autoterapii.
Padają i padać wciąż będą pytania „co jeszcze zrobi Felicjańska”? Ile kart jeszcze odkryje?
Z jednej strony podoba mi się podejście modelki, mówiące „chcieliście skandalu, a więc go macie”. Z drugiej strony dziwi ta zawziętość w pchaniu się w błysk fleszy, w świat mediów, w którym stąpa się po bardzo kruchym lodzie i w jednej chwili z podium można spaść bardzo nisko, a nawet sięgnąć granic okpienia i ośmieszenia. To się już Ilonie przydarzyło, a mimo to dalej uparcie stara się przypominać o swojej osobie. Ale czy nie na tym polega właśnie praca w tak zwanym show-biznesie? I ja też zadaję sobie pytanie, co jeszcze odkryje przed nami była Wicemiss Polski, choć zdradziła już bardzo wiele, w tym nawet tajemnice własnej alkowy. I pokazała, jak bardzo zmieniła się od niewinnej dziennikareczki z „Na każdy temat”, która dziwiła się kobietom przychodzącym do programu i na oczach całej Polski przyznających się do lubienia sado-maso. Te kobiety opowiadały, jak niesamowicie takie publiczne przyznanie się jest oczyszczające.

Ta książka to pójście w kierunku ekshibicjonizmu, ale według mnie takiego zdrowego. Oczyszczający rachunek sumienia. A przy okazji skarbnica wiedzy o samej Ilonie i możliwość odcięcia się od mitów, faktów wyssanych z palca i pokręconych historii, które gdzieś po drodze powstały na temat modelki. Po prostu cała prawda i (mam nadzieję) tylko prawda.

[recenzja ukazała się na portalu Miasto Kobiet: http://www.miastokobiet.pl/ilona-felicjanska-cala-prawda-o-recenzja/]

Zanim rozpoczęłam lekturę książki „Cała prawda o…” Ilony Felicjańskiej, która jest
w zasadzie zapisem i podsumowaniem rozmów, jakie z Wicemiss Polski przeprowadziła Aneta Pondo, zadałam sobie pytanie, co tak naprawdę wiem o rzeczonej Felicjańskiej?
Okazało się, że bardzo niewiele. Że to właśnie modelka, postać dobrze znana w mediach, której nazwisko przewijało się na...