„Kryminał ku pokrzepieniu serc”

Przyznając książce 8/10 nie oceniam jej poziomu literackiego w odniesieniu do ogółu znanej mi literatury, lecz poziom mojej satysfakcji z jej lektury w stosunku do własnych oczekiwań. A w danym czasie oczekiwałam dobrej, „samoczytającej się” rozrywki, książki-przerywnika pomiędzy czymś bardziej czasochłonnym.

To moja czwarta książka z serii, którą czytam nie po kolei i w odstępach czasu. Jednak, choć nie traktuję jej priorytetowo, naprawdę bardzo ją lubię. Sięgając po kolejną część czuję się, jakbym odwiedzała starych znajomych i trochę żałuję wtedy, że nie „łyknęłam” serii na raz. Z drugiej strony być może dzięki przerwom seria mnie nie nudzi i nie przeszkadzają mi pewne jej cechy, które w nadmiarze mogłyby być wadami. Np. powtarzalny schemat, prosty język, sielankowa sfera obyczajowa, zbyt pobłażliwa policja, zbyt nieskazitelny Patrik, a zwłaszcza Erika jako irytująca baba notorycznie włażąca gdzie nie trzeba, mimo to tolerowana, wręcz kochana, a do tego skuteczna. Powtórzę: wszystko to dostrzegam, ale w ogóle mi to nie przeszkadza. Książka wciąga i cieszy. Wątek kryminalny jest ciekawy. Finał bynajmniej nie był dla mnie szokiem, ale też nie mogę mu zarzucić wielkiej przewidywalności. Dopiero krótko przed końcem zyskałam przekonanie o jego kształcie.

Jak wiadomo, poczytność „Syrenki” jest ogromna, bo, poza tym, że kąsek smaczny i rozreklamowany, to i grupa docelowa łatwych w odbiorze książek z trupem jest bardzo szeroka. Ale, ale...piszę o tym, bo pragnę zauważyć, że według mnie trzon tej grupy dla sagi o Fjallbace, a już zwłaszcza dla „Syrenki”, stanowią kobiety ciężarne oraz matki małych dzieci. (Przypadkiem do tej grupy należę, choć serię polubiłam będąc od niej z dala.) Zastanawiam się, czy Camilla Lackberg traktuje to jako misję, czy po prostu tak jej wyszło, ale podejrzewam, że częste odwoływanie się do spodziewanych/posiadanych przez bohaterów dzieci nie jest tylko narzędziem fabularnym, ale, że autorka napisała te fragmenty specjalnie, aby wspomniane matki poczuły się rozumiane, doceniane i uśmiechnęły się uśmiechem „kupa - skąd ja to znam” (a wszyscy pozostali skrzywili się ze znudzeniem). Taki „kryminał ku pokrzepieniu serc”. Dysonans wprowadza fakt, że u Lackberg często krzywda spotyka dzieci, a w „Syrence” krzywda niemała i co wrażliwsza matka może jej nie strawić. Ale myślę, że to też misja. Wstrząśnięcie rodzicami, przypomnienie im, że zło w człowieku najczęściej bierze się z niedostatku miłości w dzieciństwie i przykazanie: „Rodzice, kochajcie dzieci swoje, a jeśli macie kilkoro – kochajcie je po równo.” Tak...a oprócz pokrzepienia i ostrzeżenia książka jest świetna dla matek oraz wszystkich robiących kilka rzeczy na raz, ze względu na przejrzystą formę, krótkie rozdziały i akapity, a także ów niewymagający język.

Opinię piszę na świeżo po „Syrence”, ale z tego, co pamiętam, można ją spokojnie uogólnić na pozostałe części cyklu. Polecam wszystkim, niezależnie od płci i sytuacji rodzinnej.

„Kryminał ku pokrzepieniu serc”

Przyznając książce 8/10 nie oceniam jej poziomu literackiego w odniesieniu do ogółu znanej mi literatury, lecz poziom mojej satysfakcji z jej lektury w stosunku do własnych oczekiwań. A w danym czasie oczekiwałam dobrej, „samoczytającej się” rozrywki, książki-przerywnika pomiędzy czymś bardziej czasochłonnym.

To moja czwarta książka z...