Kolejne moje spotkanie z panem Gaimanem nie było, niestety, specjalnie udane. Książka miała ciekawy pomysł i początek mnie wessał, ale później zabrakło dla mnie tego czegoś, co by mnie zachwyciło. Twórczość autora, poza serią Sandman, która jest świetna, kształtują się u mnie zawsze gdzieś w okolicach siódemki. Myślałam, że może właśnie „Księga cmentarna” czymś się przebije, ale niestety okazała się dla mnie najsłabsza ze wszystkiego, co czytałam do tej pory.

Pewna rodzina zostaje zamordowana, przy życiu pozostaje jedynie mały chłopiec, który trafia na pobliski cmentarz. Czy znajdzie tam schronienie? Bo jego prześladowca nie zamierza odpuścić.

Jak już wspomniałam wcześniej, pomysł był intrygujący. Dziecko, na cmentarzu, poznaje świat zamieszkujących tam istot. Kiedy pojawia się dziewczynka, robi się jeszcze ciekawiej. Do tego atmosfera tajemnicy, kim są prześladowcy i dlaczego zamordowali rodzinę chłopca i dlaczego chcieli zabić również jego? A później straciłam entuzjazm, wszystkie rzeczy jakie działy się na cmentarzu nie specjalnie mnie zainteresowały. Ghulowa brama, danse macabre… to nie dla mnie, więc kiedy autor w końcu wrócił do wątku rozpoczętego wcześniej, a zapomnianego gdzieś po drodze, byłam przeszczęśliwa. Zakończenie całkiem zgrabne, dobrze, że nie przesłodzone.

Dla mnie czegoś w tej powieści zabrakło. Za całość wystawiam zgrabną szósteczkę.

Kolejne moje spotkanie z panem Gaimanem nie było, niestety, specjalnie udane. Książka miała ciekawy pomysł i początek mnie wessał, ale później zabrakło dla mnie tego czegoś, co by mnie zachwyciło. Twórczość autora, poza serią Sandman, która jest świetna, kształtują się u mnie zawsze gdzieś w okolicach siódemki. Myślałam, że może właśnie „Księga cmentarna” czymś się...